En xuño de 1967 (EN SEGUNDO) foi a Guerra dos seis días na que Israel conquistou a Península do Sinaí. Resulta que entón na comida do mediodía nos lían algunha noticia importante e cando escoitamos ao Padre de turno lernos que Israel vencía aos exipcios (esa mesma Israel que sempre tiña que perder na Historia Sagrada dos libros) produciuse un aplauso espontáneo de apoio aos sufridos israelitas. E vaia bronca que nos caeu ... que non se podía aplaudir a unha guerra (ademais o Réxime e a prensa da época eran ben pouco amigos de Israel). Primeiro aplauso perdido!
Un ano despois, en 1968 (EN TERCEIRO), España gaña Eurovisión coa famosa canción do La,la,la.. e volta a aplaudir porque aquelo si era merecido e durante anos a prensa e o réxime estiveron orgullosos desa magnífica vitoria. Hoxe vemos na prensa que a tal vitoria foi un tongo, vamos, que foi comprada polos xerarcas da TVE do 68. Así que segundo aplauso perdido! pero polo menos neste non levamos unha bronca.
Así está hoxe aquela zona do Seminario onde comiamos e aplaudiamos
Un ano despois, en 1968 (EN TERCEIRO), España gaña Eurovisión coa famosa canción do La,la,la.. e volta a aplaudir porque aquelo si era merecido e durante anos a prensa e o réxime estiveron orgullosos desa magnífica vitoria. Hoxe vemos na prensa que a tal vitoria foi un tongo, vamos, que foi comprada polos xerarcas da TVE do 68. Así que segundo aplauso perdido! pero polo menos neste non levamos unha bronca.
Así está hoxe aquela zona do Seminario onde comiamos e aplaudiamos
Ningún comentario:
Publicar un comentario