Que aburrida era a Semana Santa, con tanto oficio e tanta catedral. Cando empezaron a dar as vacacións eran despois para que na semana puideramos ír a todo, ata a algunhas procesións en fileiras (cando as rapazas nos dicían: pelo corto y cara de burro, seminarista seguro). Os que cantaban ben aínda pasaban algo mellor o tempo. Como se podería pasar na igrexa na que estaba esta curiosa peza do coro: un xabarín tocando a gaita. Está na provincia de Girona, onde puidemos comprobar que todos os oficios son en catalán, alí Deus non fala case só castelán.
Eu estudei no Seminario de Santiago na década do 60.Chamoume a atención o que conta Bieito Ledo Cabido nun libriño ACONTECERES que está publicado en IRINDO.El estudou en Ourense.E unha anécdota simpática,non?
ResponderEliminar“INTELECTUS APRETATUS”
“Parece ser que a escaleira inventouna un coxo
diante da imposibilidade de subir a unha mazaira para
coller mazás. Isto quere dicir que a necesidade aviva o
enxeño e pola contra a abundancia tende a relaxar as
condutas. É a voz da experiencia. Dito máis claramente,
a pobreza denigra, a riqueza corrompe e a austeridade
purifica, senón que llo pregunten a Isaac
Díaz Pardo.
No Seminario deOurense, polos anos sesenta, estaba
prohibido fumar, mesmo na comunidade dos filósofos,
con 18, 19 e 20 anos. Xa poden imaxinar que o
non permitido dá máis pracer se está socialmente perseguido,
como era este caso. Os pecadores dispuñan
de habitación individual, pero sen chave na porta, circunstancia
que permitía a revisión por parte da superioridade
que podía comprobar, sen ningunha traba, o
lugar segredo e rebuscado onde se agochaba o tabaco.
Entre a roupa, debaixo do colchón da cama, nalgún
dobre fondo da mesa ou da silla, detrás do espello fixo
do lavabo... Todos estes lugares eran descubertos polo
Prefecto, nome que tiña o cargo do superior.
O que nunca puido descubrir por moito que o
intentara, foi o lugar onde o gardaba o Paco G.Nóvoa,
acérrimo fumador, ata que un día, previo compromiso
de que non sería castigado, confesou que tiña os cigarros
nunha orixinal cigarreira. Gardábaos na cana da
vasoira á que lle afundía os nós e lle colocaba logo un
tapón. A vasoira descansaba sempre, inxenua, debaixo
da cama. Intelectus apretatus discurret que rabeat.”
Pois moi boa anécdota, seminarista santiagués. Nós tiñamos a sorte de estar no centro, xunto á feira e o cárcere e os Maristas. Vós estabades algo lonxe alá en Belvís
ResponderEliminar