9/30/2011

Irregularidades no Seminario de Lugo?

Iso di o xornal de hoxe, que houbo irregularidades na construción do novo edificio do Seminario. E que o Seminario abriu sen licenza de apertura. Mi madriña!

Tamén anda a xente revolta polos curas en Lugo. Pódese ler e ver na prensa de hoxe. Parece que non están moi contentas as ovellas con que lles cambien o pastor ao que xa estaban afeitas por outro pegoreiro (do latín pecus-oris) máis da corda do dono. Cousas dos tempos novos, agora ata a Igrexa topa con manifestacións dos propios crentes. Quen nolo ía dicir cando estabamos no Seminario alá polos 60/70?

Con tanto problema que amañar non vai chegar o sobriño rouco e aínda vai ter que vir o propio tío desde Madrid facerse cargo do asunto. Iso será se ten tempo, claro, que alá na capital ha andar moi ocupado.

9/25/2011

Máis ditos: Paco Carral

Francisco Pérez Carral, que non estivo no Seminario pero tamén ve que as mulleres son incurables, leu os ditos de Pilar Guerra e desde terras pontevedresas envíanos algúns novos. A súa sogra, que en paz descanse, dicía alá polo 1990 con humor:
- este é o mundo do revés:  cando se vía atarefada e ó mesmo tempo conforme coa vida que lle tocaba vivir.
- a roupa xa está despalmada: cando viña de tender a roupa. 
E o mestre de cantería de Poio alá por 1980:
- facer blanda é de canteiros e facer lombo de trapalleiros
- a certas alturas, caghalletas de porco parecen molduras
- aquí vai vir a brighadilla: cando lle faltaba algunha ferramenta ou se cabreaba

9/24/2011

Galego ben falado

Como non iamos falar ben o galego naqueles anos sesenta/setenta no Seminario se o aprenderamos na Universidade popular dos lugares nos que a xente seguiu falando a súa lingua durante séculos, malia non a escoitar na escola nin na igrexa. Aprendemos de nais, pais, avós, tíos... Como homenaxe a todoseles aquí lles queda a fraseoloxía de miña nai, publicada nos Cadernos de Fraseoloxía Galega 12: http://www.cirp.es/pub/docs/cfg/cfg12_14.pdf

9/23/2011

É a muller incurable?

É a muller en si mesma un ser incurable? Pois despois de varios séculos parece que si, a muller non pode ser cura, é incurable. Hai máis posibilidades de que acabe a crise, de que os políticos deixen de mentir, de que os banqueiros se preocupen polos pobres profesores ca de que unha muller sexa cura. E miren que forma máis barata de solucionar o problema da falta de vocacións; e non me van negar que a muller predicaría moito mellor có home, ou non? Pero claro, hai quen di que se se lles deixa seren cregas despois pedirían tamén seren arciprestas e axiña bispas, cardeás e nun futuro non moi lonxe papisas, e claro!!!! Por certo, saben de algunha institución que recibe millóns de cartos públicos e non ten unha soa muller no organigrama de miles de persoas???? agora que hai toureiras, árbitras, bombeiras, camioneiras, soldados ... e tampouco é por falta de tradición, que as sacerdotisas estiveron presentes en moitas culturas. Así que, paciencia, señoras.

9/12/2011

Unha de curas que se van

Parece que as autoridades queren cambiar uns curas que os veciños lugueses non queren. A nova está no Progreso, pola foto vese que non lles gustan os curas Kikos nin Roucos, prefiren os de sempre

9/04/2011

O Padre Silva

Alguén lembra en que ano nos trouxeron ao Seminario de Lugo o Padre Silva? Viñera sen sotana, cunha cazadora negra e déranos unha conferencia ou charla. Logo foramos ver o circo da Cidade dos Muchachos. Fora todo un acontecemento naquel seminario, como unha tronada, como unha ventisca que entra e trae aire novo. Por iso tamén despois un cura (cal?) nos soltara toda unha filípica contra o Padre Silva, entre outras cousas que nunca se vira, un cura sen sotana falando para os seminaristas... vamos, un pequeno anticristo.
Logo soubemos da obra deste home, de como fora recollendo rapaces e dándolles formación, de como creara un pequeno estado autosuxestionado e democrático. Pero estas cousas nunca cadraron ben coa xente ben e a cousa foi esmorecendo e o Padre Silva seguiu coa súa misión por América. Finalmente acabou enleado en preitos. Pero todo o que fixo aí quedou... os centos de rapaces que tiveron acceso a unha nova vida saíndo das súas miserias... iso non ten volta atrás.
Lemos na prensa que morreu o Padre Silva, un home que nunca podería chegar a bispo nin a papa. Chegará a santo ou polo menos a beato?????¿¿¿¿¿. Que en paz estea!

Exposición de pintura


O día 2 de setembro inaugurouse no Hotel María Pita da Coruña unha exposición de pintura do compañeiro (de Pedro) Manuel Fernández Sucasas e estará aberta ata o 5 de novembro. Se pasades por esta cidade non deixedes de ollala. O pintor encargoulle facer a presentación a Pedro J. Rovira. E aí vai:  


CADROS QUE FALAN GALEGO

“Un soneto me manda hacer Violante,
que en mi vida me he visto en tal aprieto; …” 
Lope de Vega

O Alcoiano sempre foi o equipo con máis moral da liga do fútbol español. Pero o feito de que eu aceptase facer un comentario sobre a obra pictórica de Manuel Fernández Sucasas, dados os meus escasos coñecementos na materia, vai supor para ese equipo un grave risco de quedarse sen tan loado galardón.
Pero Manolo, para min, antes que un admirado pintor é un bo amigo, unha persoa de ben. Alguén que na arte que máis destaca é na arte de facerse querer por todos aqueles que temos a sorte de contar coa súa amizade.
Foi por iso que non fun quen de negarme á súa solicitude. Pero debo confesar que despois de dar o SI, sentinme tan abafado como adoita sucederlle a quen o fai diante do cura cando casa. 
E como o prometido é débeda, aquí tedes este humilde, pero sinxelo e sentido comentario dos cadros que tiven a sorte de poder contemplar, pois a miña arriscada dispoñibilidade xa tivo o seu premio ao poder acceder a todos eles.
 Como en anteriores presentacións da súa obra xa se facía un detallado curriculo da súa prolongada andaina no mundo da arte , non vou repetir as súas virtudes pictóricas, pois neste caso, cúmprese á perfección aquilo de que máis vale unha imaxe que mil palabras, máxime se esas mil palabras (de boa vos librastes!) ían ser dun lego na materia coma min.
Debo recoñecer que o feito de poder ollar os cadros con calma, só ante eles, sen comentaristas “profesionais”,  que case sempre che queren facer ver o que eles din ver, pero que ti non ves por ningures, é o que me permite  expresar libremente o que eses cadros me dixeron a min, nese intre, seguro de que a vós, que tendes a oportunidade de poder contemplalos agora, tamén vos van dicir algo novo. No meu caso, cada un deles infundiume unha sensación distinta, pero ante ningún me sentín indiferente. 
Seguindo a orde cronolóxica que o autor me indicou, comecei o meu persoal percorrido polas obras da súa primeira época. Por aquelas nas que o pintor mostra aínda a inxenuidade de quen vai descubrindo un mundo que ata entón permanecía encuberto para el, pero que xa latexaba nos seres cotiáns que o arrodeaban. Desta época, que se eu fose un verdadeiro crítico, catalogaría cun adxectivo rimbombante, pero que como non o son, chamareille simplemente época dun realismo puro e duro,  son dúas as obras das que confeso terme namorado: O cadro das mans e mais o cadro da fiestra:
- No primeiro deles, conmovinme ante unhas mans que reflicten nas súas mil e unha enrugas o traballo de toda unha vida, pero que sen embargo transmiten unha inmensa sensación de paz e de tenrura.
- No segundo, a fiestra, a pesares de estar pechada, deixa ver tras ela o remol de tantas vidas xa esquecidas que alí moraron. A min, prométovolo, ao mirar entre as rañuras das súas avelladas táboas, pareceume ver a muller daquelas maxestosas mans.      

Como poderedes comprobar, en moitas outras obras do noso artista predominan os cadros nos que a paisaxe galega queda reflictida na súa infinidade de matices.
Son cadros que amosan unha pincelada fresca e vibrante. A luz neles trócase nun ouropel de cores, cada un dos cales  –o azul, o amarelo, o laranxa, o violeta, …- parece querer sobresaír sobre os demais, pero vese como a man do artista controla estes fratricidas ímpetos cromáticos e impón unha prodixiosa harmonía que envolve ao espectador que os contempla. Neste aspecto, o que máis me impresionou en todos eles foi a empatía do seu creador co máis recóndito desa nosa paisaxe.
Chegar a plasmar materialmente toda a variadade de cores que o viandante pode contemplar se se deixa perder, por exemplo, polas marabillosas terras do noso Courel, só está ao alcance de pintores avezados. Pero conseguir transformar esas cores en esencia vital que fai remover no interior de quen olla o cadro un aquel indefinido, pero moi fondo, que vai máis aló do simple cromatismo empregado, iso é privilexio intransferible que só posúe quen anímicamente forma parte desa mesma paisaxe.
A captación do hálito que desprenden os nosos prados, os nosos montes, o noso ceo e a técnica de atrapar esa misteriosa auréola nos sulcos que traza o pincel no cadro, son prerrogativas que están vedadas  a todo aquel que non teña mamado dende a súa nenez o zume enxebre da nosa patria.
Só pintores coa sensibilidade e dominio da técnica que posúe Manuel Fernández Sucasas fannos sentir ante a súa obra un non sei que íntimo e profundo que nos leva a revivir experiencias que xa aniñaban no noso subconsciente. 
Estou seguro de que esta exposición non vos vai defraudar. Nela non só atoparedes as obras ás que, posiblemente con máis boa vontade que acerto, fixen referencia, senón outras moitas que presentan aspectos moi innovadores dentro das tendencias máis actuais da pintura contemporánea. 
Manuel é un pintor que, dende a súa esencia galega, sabe darlle á súa obra unha dimensión cosmopolita que a fan merecedora de ocupar por méritos propios un lugar destacado nas galerías de máis renome non só de Galicia, senón tamén de fóra da nosa Comunidade.
Por desgraza, o grao de recoñecemento dispensado aos nosos artistas polas distintas institucións non adoita correspoderse co que cadaquén vale, senón que depende máis de que conte ou non cun bo padriño que saiba e queira exercer a súa influencia sobre as canles mediáticas. O meu desexo sería que, polo menos no terreo da arte, non funcionase o enchufismo, pero sei que o meu desexo non pasa de ser unha pura utopía, pois nesta nosa Galicia segue a rexer o principio de quen ten padriño se bautiza e quen non, queda de “expósito”.
Para rematar, como se di nalgúns espots publicitarios, se non quedastes satisfeitos, devolverásevos o tempo que  teñades perdido escoitándome. Grazas, ante todo, por terme aturado ata o final. Moitas grazas.


Pedro J. Rovira Magariños