O Catecismo

Estabamos destinados a ser os pastores que gobernasen os rabaños de crentes na diocese de Lugo polo que debiamos saber o libro máis importante, aquel que todo o mundo tiña que saber para facer a primeira comunión, o Catecismo.
Que nos lembra hoxe? A ver cantos eran os sacramentos e cales? a que non acorda? (bautismo, confirmación, penitencia, eucaristía, unción de enfermos, orde sacerdotal e matrimonio). Ben nos lembra que os pecados capitais eran 7, pero cales? (soberbia, avareza, luxuria, ira, gula, envexa e preguiza). E, claro, contra os sete pecados tería que haber sete virtudes que viñan sendo..... (humildade, xenerosidade, castidade, paciencia, templanza, caridade e dilixencia). A que non che acordaba que a dilixencia era unha virtude... só che acordaban as dilixencias das películas de vaqueiros... Ai, esa memoria como anda! Porque claro, por suposto que todos lembramos os 10 mandamentos, faltaría máis??????? O sexto, por exemplo

(1: Amarás a Deus sobre todas as cousas
2:Non tomarás o nome de Deus en van
3:Santificarás as festas
4:Honrarás a teu pai e a túa nai
5:Non matarás
6:Non cometerás actos impuros
7:Non furtarás
8:Non dirás falso testemuño nin mentirás
9:Non consentirás pensamentos nin desexos impuros
10:Non cobizarás os bens alleos)

Anda, resulta que o noveno tamén existía... penseches que estaba no sexto!?

19 de marzo día do Seminario

O día de San José era tamén o día do Seminario, día de festa. Moitos tiñan a sorte de poderen saír por Lugo adiante toda a mañá a pedir axudas coma se fose o Domund. E todos tiñan a oportunidade de comer de festa, unha comida que nin se podían imaxinar o resto do ano. E ata houbo un ano en que veu o mesmísimo bispo en persoa?
E por que o día de San José? Aquí conta a historia a Conferencia episcopal...
E este ano como coincide a festa co mércores de Semana Santa seica se trasladou a festa ao pasado día nove... tempos!!!

Semana Santa

Cando nós empezamos a ter vacacións de Semana Santa era na semana seguinte porque a Semana Santa era para quedar en Lugo e asistir a todos os oficios; nos últimos anos xa na Catedral. O bo era que non había clase, o malo... que un se aburría un montón con tantas horas de capela/catedral. Os que lle daban ben ao canto, eses tiñan traballo dobre. ..
Lembro que había unha procesión con moita sona (a da Virxe da Esperanza) que pasaba entre os dous Seminarios porque ía ata o cárcere a resgatar un preso ... e ían vestidos de verde e sempre desfilaban e tocaban os mariñeiros de Ferrol.
Diso si que librabamos nós de desfilarmos....

Os cromos

Que ben se pasaba facendo a colección de cromos de futbolistas cada tempada!!! comprar, cambiar, repasar cada día as existencias!!! Era todo un deporte. Mesmo os que non eramos moi dados ao fútbol tamén participabamos deste evento. É que alí era moi difícil non participar nos acontecementos futbolísticos. E quen non vai lembrar as aliniacións daquel Pontevedriña que era o orgullo de todos os galegos, o "hai que roelo". Quen non me pregunten quen xogaba naquel Madrid ou Barça do 1967, pero si lembro sen mirar nomes como: Cobo, Irulegui, Batalla, Cholo, Martín Esperanza, Neme... Aquel si que era un equipo... e Pasarón debía ser unha pota a punto de estoupar...

A bolsa da roupa

Moitos tiñamos un curioso sistema de lavandaría. Metiamos a roupa nunha bolsa de tea e cada quince días viaxaba no coche de liña e volvía lavada. Mesmo nos xuntabamos os da zona para facer unha grande bolsa común e os pais turnábanse para levar e traer o bolsón ata o coche. Desde o Seminario encargábase un dos conserxes que levaba propina como ten que ser.
Cando volvía a bolsa traía a roupiña, algún matute e cartas que as nais metían entre os calzóns porque nas cartas normais había censura. Entregábanse abertas no salón de estudo e tamén se recibían abertas.... non fose que a vocación se desviase por camiños indesexados. Por iso miña nai inventara un sistema de contraseñas para que nas cartas (mesmo nas metidas na bolsa que non se fiaba) nós lle dixeramos a verdade do que nos pasaba. Ai, as nais, como as botabamos de menos no primiero ano!!
Esta foto debe ser da xuntanza de 2001?

A sotana

Non ten cara porque nós non levamos sotana.

O noso debeu ser o segundo curso que no Seminario xa non chegou a poñer sotana. despois de tantísimos anos con rapazolos ensotanados e nós nada. Agora non temos fotos para mostrar ás amizades con tal orixinal uniforme!!! Non sei se alguén se fixo algunha foto de lembranza coa sotana dalgún amigo máis vello? Nin mandilón ao principio nin sotana logo, fomos seminaristas de terceira. Quedamos sen aquela festa que vimos nos maiores: viñan os pais e facíase unha grande cerimonia. E desde entón a levar a sotana para se preparar para cura doutros tempos coa súa sotana, dulleta e tella. Porque vaia se tiña importancia a sotana! Lembran cando veu o circo da Ciudad de los Muchachos e antes chegou o Padre Silva a darnos unha charla. E vaia escándalo que se armou entre algúns curas porque nin sotana traía, que exemplo para nós!!! Se polo menos trouxera o alzacuellos!

Había que ver os do Maior, que non podían nin sacar a sotana para xogar nos recreos e atábana á cintura. E que guapos ían naquelas ringleiras de ensotanados cando saiamos de paseo polo Parque: sotana e bonete de cor azul. E nós cos nosos pantalóns normais, menos aquel ano que un superiror nos uniformara de calzón curto igual a todos os pequenos.

e para comer, Lugo

Velaquí aqueles muros do campo de fútbol, do outro lado estaba o mundo (cos seus perigos). Este equipo era de primeira, todos excelentes xogadores. algún deles aínda anda por Lugo. Se todos os primeiros sábados de nadal aínda seguimos xantando xuntos é grazas a un grupiño de compañeiros de Lugo que sacan tempo para organizar, chamar por primiera e segunda vez, xuntar fotos, dar noticias deste e daquel... Vicente, Fernández, Penalonga, Doval... e ... e... (co adestrador Jaime ao lonxe) forman un equipo de primeira e conseguen moito público cada ano alá xunto a onde estaba Frigsa. Por certo, quen será o mirón que se coou entre Villaravid e Taboada?
Entrando en Lugo había carteis que poñían "y para comer Lugo" por iso os seminaristas que empezaron no 66 o queren comprobar cada ano.

ora pro nobis

Ora pro nobis... así dicían as ladaíñas de tanto rosario como alí rezabamos. Meu pai que non tiña estudos sabía as ladaíñas en latín. Eu que estudei latín non as dicía en latín, que as diciamos en castelán. E por que non en galego que era a lingua que falabamos a maioría? Vaia guerra a que había contra o galego que non era lingua fina para un sacerdote. Nada de falar en galego para as clases, rezar...! e tamén se meteron en que non se podía falar en galego entre nós. E houbo aquel ano famoso das cartolinas con cadrados... e cada falta un cadrado que caía... e ao acabar os cadrados xa todo estaba perdido!! E resulta que falar en galego cun compañeiro era falta e mesmo se fomentaba que os acusicas (e espías) fosen co conto: "padre, Pérez está hablando e gallego con López" e viña o padre armado cun cortauñas e alá vai outro cadradiño máis! Menos mal que a campaña acabou fracasando porque bastantes sobriños de curas e enchufados e bos estudantes acababan caendo pillados in fraganti co galego e tamén porque moitos non fixeron caso (tres urras polos da Fonsagrada!!!!). Mais depois daquelas manobras moita xente se preguntaba por que tiña unha nota tan baixa en modales/aseo (mesmo tendo boa nota en piedad /disciplina /aplicación /conducta en clase). Pois resulta que era por falaren en galego que como non era lingua fina, ía en contra do aseo e modales dun futuro padre ... pois iso.
Menos mal que nos concertos do Círculo das Artes nos últimos anos a Schola Cantorum xa remataba (outra vez o Castiñeira) co himno galego e había seminaristas que se preguntaban por que ao final da sala no público había uns señores maiores que se poñían de pé emocionados.