Castiñeira

Este home marcou a nosa época. Vivimos o grande cambio de Don Basilio ao Castiñeira. Que home adiantado aos tempos... non hai máis que lembrar aquelas marabillosas audicións de música clásica ... e para que nos entrase mellor enchía os intermedios cos contos do mestre Gila. O Castiñeira deulle pulo á Scholla Cantorum, cantas viaxes, cantos caramelos, cantas boas lembranzas para os que pasaron por ela. Acabouna corvertendo nunha orquestra con saxofón, guitarrra, etc. En 1971 foi nomeado reitor do Seminario, andariamos por 5º ou 6º? ata que foi cesado en 1981. Morreu en 1989.

Para saber máis del Galicia dixital

Rugby

A maioría das fotos que temos daqueles tempos están relacionadas co deporte. Coma esta na que tres destacados reciben unhas medallas. Por que sería? Que gañarían? O máis normal era algo de fútbol. Pero houbo outros deportes. Cama cando chegou aquel señor con acento estranxerio e se montou un espectacular campionato de rugby no que participamos todos. De pronto o rugby pasou a ser o deporte do Seminario. Ah, pero como neste xogo hai que empurrar, tirar, bloquear... pois reconvertérono nun xogo sen violencia. O balón era o típico de rugby, non se podía pasar o balón cara adiante... pero cada un de nós levaba un pano colgado por detrás no pantalón curto... e para deter o xogo, para bloquear había que lle coller o pano ao xogador contrario... e creo que foi tamén daquela cando daban coca-cola a todos os participantes. Non o pasamos mal co invento, pero pouco durou e volvemos as de sempre... o balón redondo de toda a vida.

Xeados no Parque

Así están hoxe moitas plantas no noso país. O día foi de calor e quentou ben. Cando chegaba este tempo e iamos de paseo, cantas veces fomos ao Parque!! E claro, coa calor que ben entraban os xeados daquel carriño branco! O problema é que case sempre había que facer cola porque eramos moitos a comprar. Pero un día descubrín que quen estaba ao cargo do carriño dos xeados era un veciño meu, da mesma parroquia, que me viu, chomou e serviume un riquísimo xeado saltándome unha ben longa cola. Que importante me sentín aquel día, nin un ministro de Franco podería saltarse aquela apretada cola! Pero eu si.