1974: fundación de Toxos e Xestas

Grazas a Xesús R. Castro por compartir na rede esta foto histórica

Boas festas

Manuel Vicent en El País

Vén moi a conto da última entrada deste blog

A novena das ánimas

Nin “O Principiño”, nin “A illa do Tesouro”, non, as miñas primeiras e marabillosas historias eran os “Ejemplo” que en cada día da Novena das ánimas traía o libro de oracións da Mamá Carmen: Áncora de salvación, Milano, 1990. Todos eran sobre o Purgatorio. Contaba un tal Tomás de Cantimprato que un home tiña unha doenza moi moi dolorosa, pediulle a Deus curar e El mandoulle un Anxo que lle deu a escoller antes de entrar no Ceo entre: a) penar un ano máis de enfermidade b) tres días no Purgatorio. Escolleu o paisano os tres días de purga. E cando xa non aturaba máis de tantos anos de horrendo Purgatorio chamou ao Anxo e protestoulle. Contestoulle o Alado: pediches tres días e aínda non levas un e xa pensas que levas moitos anos. En vista da dureza do sitio, o home pediu moitos anos de doenzas na Terra antes ca un só día de Purgatorio. Iso era o sitio ao que ían os condenados por un simple “pecado venial”, por unha parvadiña.

Si, amigos do Facebook. Unha cativa de 7 anos por falar na igrexa sen necesidade, a purgar. Unha irmá de San Pedro Damiano por escoitar con gusto unha canción profana, a purgar (aínda non había YouTube!). Un relixioso por non facer a venia de cabeza ao dicir “Gloria patri”, a purgar. Outro por quentarse ao lume máis tempo do ordinario no inverno, a purgar. E 500 anos estivo naquel lume un pai por ter descoidado a boa educación dos seus fillos.

Fin da parte 1.

Nolo esse datus neque venum datus, “non quero ser dado nin vendido”

Fermosas historias sobre bispos galegos nesta páxina do Proxecto Gaelaico

Xantar anual da promoción

Coma todos os anos hai que se xuntar un día e contar os contos atrasados.

A data, a habitual, primeiro sábado de decembro: día 6

Eu tamén vin o lobo

Eu tamén vin o lobo podía ser o título dunha novela do compañeiro Pucheiro.

Miguel Anxo Murado fala hoxe de lobos en” La Voz”. Di que se perde a fala cando un ve o lobo e que a el lle pasou.

Eu vin o lobo alá polos meus 7 anos indo un día só desde a Cervela a Rubián de Cima buscar o correo á casa da Alicia. A uns vinte metros enriba dun valado estaba un can grande con moito peito mirando para min. Eu fixen o que era común nos rapaces, tirarlle unha pedra, o can nin se moveu; eu pensei “este can é parvo” e seguín o camiño. A 200 metros estaba a Sra. Carmen, ao verme espantouse toda: “ai, neno, e como vés ti só, que acabo de ver o lobo aquí mesmo”. Non sei se perdín a fala ou non pero botei a correr e non parei ata a reitoral do meu tío José. Aínda hoxe teño nítida na memoria a imaxe daquel can con moito peito. Pero fun un valente, grazas á miña ignorancia non lle tiven medo ao lobo!

E saúdos para os de Lugo, que aproveiten o pouco San Froilán que lles queda

Un cura especial

O viño tamén reza

Non nolo ensinaron no Seminario pero o viño tamén reza (e non digamos a augardente). Mais non creo que sexa por iso o de poñer viño na misa (mellor sería sangría, non?)

Para os que non beben viño: o de "rezar" o viño dise porque as pequenas burbullas que fai cando cae na xerra ou no vaso forman como un rosario na beira do vaso. "Reza" sobre todo cando é novo e sae da cuba. E díselle a frase: "se te vas quédome, se te quedas voume", porque no bo viño as burbullas desaparecen axiña, como pasa cos viños da Ribeira Sacra do meu tío Paco e o irmán Xan.

Na augardente é ao revés: deben permanecer un pouquiño. "se quedas, quedo eu; se te vas, tamén me vou"

Guerra e Paz

Hoxe abrín o Google e vexo que lembra a figura de León Tolstoy, un dos meus escritores da adolescencia. Como ben saben os compañeiros no Seminario de Lugo o meu nome era "O Guerra" e tiven a sorte de sentar varios anos con "Paz" (eu González Guerra, el González Paz). Cantas veces nos dixo algún cura-profe: "salgan al encerado Guerra y Paz". O caso é que eu vin o título dun libro: Guerra y paz, León Tolstoy. E lino E logo foron caendo outros libros do autor. Un dos grandes.

Rouco

 Falan nos diarios que o bispo Rouco deixou a seu cargo despois de moitos anos. Na TVG din que pediu el o cesamento. En El País contan que non quería deixalo, pero o Francisco puxo a outro sen lle consultar. O caso é que nós tamén tiñamos un Rouco no curso, que non seguiu para cura e deu un bo empresario alá por Melide (seguro que se chega a bispo había predicar mellor có Varela). O noso Rouco, curiosamente, si era rouco, tiña unha voz xa daquela máis grave ca nós. Pena Rouco vén case sempre ás comidas anuais e é unha sorte sentar xunto del porque é un moi bo conversador. Na foto o 1º á esquerda

Xamón femia

Un veciño meu de Trasar, empacestea, sempre dicía “ha ser femia” en sentido pexorativo para algún animal que non lle caía ben ou non facía o que lle mandaban. Caso contrario a este xamón no que se valora que sexa femia. Non lle había parecer ben ao Señor :::::

Os nomes de lugar do Concello de Carballedo.

Don Nicandro Ares foi noso profesor de Filosofía no Seminario. Hoxe é o máis importante estudoso da toponimia galega. Baseándose nos seus traballos acaba de publicarse na rede a toponimia do Concello de Carballedo, froito dunha colaboración entre www.osparentes.eu e www.ogalego.eu.

Pinchando en www.osparentes.eu e marcando o apartado correspondente