Outro que se xubila

O gobernador deste blog vai cambiar de situación laboral, agora terá máis tempo para poñer cousas neste taboleiro.
Así o recolle La Voz de Galicia-Pontevedra
E a homenaxe do alumnado

Ai o latinciño

Isto de adaptar o latinciño á vida diaria deu moitas anécdotas. Como ás ovellas tamén lles chamamos “pericas” a frase latina “Pericula belli sunt magna” (=os perigos da guerra son grandes) foi traducida como “las ovejas viejas son grandes” (algo así pasou na clase do Meu Curmán Maior). O Fenteira era de Cospeito e traduciu “primum locum in conspectum Caesar habebat”(=César tenía el primer lugar a la vista) por “César tenía un primo loco en Cospeito”. 
E a min mesmo na clase do Toro escapoume: “fueron muchos los pescados que cometimos y muchos los pecados que comimos” xogando mal co “s”. As risotadas aínda as estou escoitando.
Igual lle pasou a miña nai cando en Pradeda un rapaz lendo unha carta de despedida en lugar de “tu ya no me amas y yo te detesto”, como estaba moi afeito a andar con animais, leu “tu ya no mamas y yo te desteto”. 

Mais a mellor adaptación do latín ao galego era un tal de Rubián do Medio, que en paz estea, que a frase repetida na misa “et cum spirutu tuo” ( = e co teu espírito) el berraba “esperta tu ohh”.

Claro que as tradución teñen que ter sentido!

Na foto Angel Pío, Torres, Seijas, Guerra ... de pitiños

Engade Pedro J. Rovira: acórdome do “Mater tua mala burra est” (do verbo edo: A túa nai come mazás coloradas) ), de lóxica tradución estudiantil > A túa nai é unha mala burra. Máis rebuscado é o de  “Caesar cum Carthaginiensium  hostibus pugnavit et postea copias ad Romam misit”: César loitou cos cartaxinenses a hostias e envio copias postais a Roma (sería dos croques!).

Chapar e chapar

Con isto das reformas, hai xente que anda a clamar polo ensino “de antes”, agora os rapaces non saben nada, din. Que va!!, nos nosos tempos todo era memorizar: ríos, provincias, montes, batallas. Entender era o que menos importaba. Lembro cando memoricei os versos de Machado 

"Una tarde parda y fría 

de invierno. Los colegiales 

estudian. Monotonía 

de lluvia en los cristales" 

Eu memorizaba versos e non entendía o que era “estudar monotonía” pero tampouco preguntei, o caso era repetir ben. 

No Seminario tiñamos solfexo, liamos as notas medindo os tempos co brazo. Moitos memorizabamos a canción repetindo as notas pero sen entender “papa” … E así o Corticeiras no exame abriu o libro nunha de Mozart e mirando para o papel cantou perfectamente outra de Bach que estaba 20 páxinas despois. Iso si que era chapar. 

Por algo en Trasar cando pensaban que alguén era moi listo dicían: tenche moita mamoria.