6/26/2011

Dedicados aos compañeiros mestres




REFLEXIÓN - Esos locos maestros













Esos locos que enseñan. Yo los conozco. Los he visto muchas veces. Son raros. Algunos salen temprano por la mañana y están en el cole una hora antes,otros salen del cole una hora más tarde porque tienen entrevistas con los padres que trabajan y no pueden acudir a otra hora, otros recorren todos los días más de 100Km de ida y otros tantos de vuelta. Están locos.
En verano les dan vacaciones, pero no desconectan del todo, piensan en sus clases, preparan tareas para el curso siguiente. En invierno hablan mucho, siempre llevan caramelos de miel y limón en los bolsillos, otros con una botella de agua a su lado. Su garganta siempre está dolorida, pero siguen enseñando, a veces fuerzan su voz, pero siguen transmitiendo sus conocimientos con cariño e ilusión.
Yo los he visto, no están bien de la cabeza. Salen de excursión con sus alumnos y se encargan de gestionar autorizaciones, recogida de dinero y responsabilidad extra.
Qué será de ellos y ellas. Por la noche sueñan con el colegio, se les aparecen planetas, ecosistemas y personajes históricos. He escuchado que llegan cargados con cuadernillos y exámenes, que han corregido la tarde anterior en su casa.
Son mujeres y hombres, casados, solteros,...de diferentes edades, pero a todos les apasiona su trabajo, ver crecer a sus alumnos, ayudarlos y conseguir de ellos ciudadanos competentes.
Los he visto muchas veces. Están mal de la cabeza. Algunos dicen de ellos que viven muy bien, pero les han recortado el sueldo y siguen trabajando incluso más que antes, algunos no miran ni su nómina porque su pasión por la enseñanza los hace ciegos a pensar en el cobro. Disfrutan con lo que hacen, aunque haya padres que no los valoren, les critiquen e incluso les quiten autoridad, (a veces hasta les agreden), pero ellos siguen hacia adelante.
Están mal; por las tardes quedan para hacer cursos de formación y no les importa perder tiempo de su ocio para reciclarse.
Dicen que son autocríticos y que hacen balance de sus experiencias educativas, que se frustran cuando no salen las cosas como esperaban,
que se alegran cuando sus alumnos avanzan.

Están mal de la cabeza, yo los he visto. Dicen de algunos que fueron muy importantes, que siempre tienen palabras de aliento; dicen sólo que son MAESTROS y que se sienten MUY ORGULLOSOS DE SERLO.
(texto collido da rede)

6/16/2011

Poden os curas ser de esquerdas?

Coma outras veces, cedemos a palabra a Pedro J. Rovira que nos mandou esta reflexión:
DEREITAS E ESQUERDAS:
Entereime pola prensa que un cura da provincia de Ourense tivera que renunciar á súa acta de alcalde porque o bispado lle puxera no dilema de ser cura ou ser político.
Obvio o partido político polo que se presentou este cura, pois creo que escribiría o mesmo fose o partido que fose.
Unha cousa teño crara: A xerarquía á que coma católico debo obedecer debe aterse sempre ao que Xesús explicitou de forma crara e rotunda: “A Deus o que é de Deus e ao César o que é do César”.
Pero se nunha parroquia un cura incumpre este principio e desde o púlpito aconsella, case que impón, votar a un partido determinado, ¿por que esa xerarquía non adopta a mesma medida?
A coherencia non é a virtude que por desgraza ten adornado á Igraxa española.
Pero quero, ou polo menos intento, non ser demagogo, pois teño comprobado que a maioría das críticas que se fan neste sentido á nosa Igrexa proceden de xente que non a quere, á que lle gustaría que desaparecese, a lo menos da vida social.
Non é o meu caso. Pero creo que se Xesús se fixese Home neste mundo actual, sería, en teoría, máis de esquerdas que de dereitas. Digo en teoría, porque teño coñecido a moitas, moitas persoas de “dereitas” (entre as que inclúo a miña nai) que intentaron cumprir o mandato evanxélico o mellor que puideron, e a moitas persoas de esquerdas que, fóra a súa adscrición nominal, levaban unha vida que xa quixesen para si moitos das persoas ás que eles tildaban de “fachas”.
En conclusión: Gustaríame ser cristián, dos do Evanxeo, pero iso é tan difícil, que xa hai tempo que renunciei a conseguilo.
O que si pido, suplico e ata esixo, é que dunha puñetera vez, neste país, tan católico e tan extraevanxélico, ninguén nos veña a esgrimir a Cruz como a súa bandeira, a non ser que vexamos nel unha Teresa, un Casáldiga ou un Sobriño, por pór algún exemplo de cristiáns coherentes.

6/11/2011

Vázquez era o máis "listo"

Se fixeramos unha encuesta entre os da anada de 1966 no Seminario preguntando quen era o máis listo de todos e con excelentes notas, seguro que gañaba Váquez. E para que logo digan que a xente intelixente e traballadora non vai para arriba!! Aí o temos ao cargo dos policías máis listos de España metendo entre reixas aos que se pasan de listos por fóra das leis.
Poden velo na prensa de hoxe

6/05/2011

Para ler os lugueses: Entre hortas e portas

Entre hortas e portas. Lembranza e efusión lucense. Xosé M. González. Tris Tram.
Debía ser libro de lectura obrigada para lugueses. Un feixe de artigos que tratan do noso Lugo, das súas xentes, das súas prazas, rúas, bares, historias... de tantas cousas e xentes.
O capítulo titulado Curas e misas (p. 109) fala de moitos coñecidos polos exseminaristas, coma o Castiñeira.
Di na páxina 10: O colexio dos Maristas é un tétrico e escuro labirinto. As pelotas burlan a barrira e van caer ó Seminario... e as nosas ía caer ós Maristas.
Recomendado, pois, léano.