Para todos os seguidores deste blog, desde Pontevedra, a Boa Vila
12/23/2011
12/18/2011
12/16/2011
Vigo a 80 revolucións por minuto
O día do xantar (3-12) falabamos os que fixemos COU no Masculino do bo profesor que era Alonso Montero, que suspendía pouco pero aprendiamos moito. Ao día seguinte tiven a sorte de asistir á presentación no Culturgal deste libro do seu fillo, Emilio Alonso. Así, lendo no libro viñen sabendo que Mari Cruz Soriano y los que afinan su piano era un grupo musical que tiveron un acidente de coche que quedou Siniestro Total e de aí colleron o nome. E moitas máis cousas sobre a movida viguesa da que tanto se falou.
12/11/2011
Xuntanza 2011 da Promoción
A DISTANCIA NON É O ESQUECEMENTO
Hoxe, cando as Redes Sociais atrapan o soño da amizade e convérteno en números comerciais. Cando a inmediatez da informática parece suplantar á palabra pausada, e o aséptico ruído do teclado á voz familiar e inconfundible de cada un tras longos anos de pláticas e conversacións insobornables.
Hoxe, cando a globalización dos valores inútiles nos levou ao outro extremo da realidade e todo se pesa e mide en función da conta de resultados; soamente polo pracer de verse de novo e darse un abrazo reuníronse por ... ano, vindos desde Miami a Castroverde, desde Madrid a Fonsagrada, desde Barcelona a Lalín e de moitas outras partes de Galicia, os compoñentes do Curso do 66 do Seminario de Lugo.
XL QUINTANA (texto e foto)Hoxe, cando a globalización dos valores inútiles nos levou ao outro extremo da realidade e todo se pesa e mide en función da conta de resultados; soamente polo pracer de verse de novo e darse un abrazo reuníronse por ... ano, vindos desde Miami a Castroverde, desde Madrid a Fonsagrada, desde Barcelona a Lalín e de moitas outras partes de Galicia, os compoñentes do Curso do 66 do Seminario de Lugo.
12/01/2011
11/21/2011
Xuntanza do ano 2011
Carta recibida:
Miami, 18 de Novembro 2,011
XUNTANZA 2011
3 de Decembro
Estimado amigo e compañeiro:
Celebramos un ano máis a nosa XUNTANZA, sempre o primeiro sábado de decembro (nesta ocasión, o sábado 3 de decembro) e queremos contar coa presencia de cada un de vós. O ano pasado a asistencia foi un pouco fraca (por debaixo de 30), a ver se iste ano a podemos mellorar.
Como xa sabedes, para min esta reunión segue sendo (e será) unha cita obrigada no meu calendario anual á que faltei poucas veces (e só por motivos realmente insuperables), aínda a pesares de vivir a miles de quilómetros de distancia (en Miami desde o ano 1984)...
O motivo desta Xuntanza é sempre volver a convivir xuntos, pasar un rato memorable, revivir aquela camaradería do pasado e seguir alimentando a nosa amizade presente.
Xuntarémonos, polo tanto o día 3 de Decembro a partir das 13:30 e continuaremos o noso xantar-tertulia, tamén, coma sempre, ata as 8 ou 9 da noite… ou ata que o corpo aguante.
A reunion terá lugar, como vén sendo habitual no restaurante:
MANUEL-MANUEL, Monte Faro, 19, 27003 Lugo. Teléfono (982) 201021
Se aínda non asistiches a ningunha das nosas Xuntanzas queremos contar contigo nesta oportunidade e se asistes habitualmente, será unha oportunidade excelente de volver a vernos e compatir momentos que non se van repetir… contamos contigo!... non faltes á cita!
Un abrazo.
Jaime Alvarez Fernández “o Pasteleiro”
(Nota: para confirmar a asistencia nos correos e teléfonos habituais ou no email deste blog: semlugo66@galicia.com)
11/13/2011
O club dos poetas mortos no Seminario dos anos 60
Na película O club dos poetas mortos, o actor Robin Williams dá vida a un profesor de literatura que consegue achegar os seus difíciles alumnos á literatura, á poesía. A nosa xeración tamén tivo a mesma sorte anos antes (a película é de 1989) cando chegou o profesor don Alejandro Pin. El conseguiu ilusionarnos coa literatura (española, que a galega aínda non tocaba), fixemos rifas para mercar un reprodutor de cintas para poder escoitar os poemas e tampouco tiña inconveniente en subir á mesa cando cumpría pillar a algún copiador experto. Todo un adiantado aos tempos modernos. Saúdos para don Alejandro. (E en que ano sería a chegada deste profesor?)
11/12/2011
Gila e o Castiñeira
Hoxe pasaron pola tve2 un documental sobre Gila. Aquel Gila que o Castiñeira nos poñía nos salón de estudos no intermedio das audicións de música clásica, todo un xeito didáctico e moderno de escoitar boa música.
11/05/2011
Don Vitorino
Xa se falou neste blog nunha ocasion de don Vitorino Pérez Prieto (por mor de Prisciliano) e hoxe ata sae en El Mundo pero por outras razóns que teñen que ver co curato.
Ver noticia
11/01/2011
Humor
Neste día santo de todos os santos, unha de humor.
Había unha vez unha parella que o día do casamento tivo un acidente fatal. Chegaron ao ceo e antes de entrar pensaron se alí no ceo poderían casar. Cando abriu San Pedro preguntaron se poderían casar ali logo. El contestoulles que non sabía, que nunca llo pediran e entrou para realizar a xestión. Pero tardaba e tardaba e mentres os noivos empezaron a pensar que se a cousa non saía ben, que no ceo todo era para a eternidade, e que sei eu. Cando pasados dous meses saíu San Pedro, díxolles que si, que podian casar. Pero eles dixeron que se non saía ben o do amor, se habería posibilidade de poder divorciarse tamén no ceo. E aí San Pedro xa se alporizou.
-A ver oh, pero vós que queredes, levoume dous meses atopar aquí un cura, imaxinade canto me vai levar atopar un avogado.
10/28/2011
A primeira parroquia dos curas de antes
Lemos hoxe na Voz (noticia) algo sobre Visuña e lembramos que o cura do Incio Anxo dicía que se consideraba a peor parroquia da diocese de Lugo que lle podía tocar a un cura (hoxe Visuña e Farramulín son dous lugares preciosos e chégase en coche axiña). Porque antes todos so curas e as mestras e mestres tiñan que ter o primeiro destino alá polos montes do Courel e Ancares, só se libraban os moi recomendados ou enfermos. E alí en Visuña estivo de crego nos anos 30 do século pasado o novo devanceiro Bernardino González Lamas. Ao pouco de chegar enfermou gravemente e foino buscar o seu irmán Pepe, a quen lle cobrou en San Clodio un propio dous pesos polo acompanar a buscar o irmán. Por iso o fillo do José tivo a primeira parroquia en Quindous (Cervantes) e a segunda no Incio e o seu irmán José como era enfermo xa empezou o curato na Cervela. Foto do Bernardino
10/23/2011
Froilán de Chantada
Cousas veredes... En Chantada ata os raposos teñen nome e levan unha vida ordenada. Pode ver aquí a nova
10/07/2011
Matalobos
Esta semana empezou unha nova tempada da seire da TVG Matalobos con grande éxito de audiencia, seica. Se non a puideron ver tñen a TVG á carta. O actor Luís Iglesia fai un papelón, está impresionante. E claro, tamén estivo no Seminario de Lugo, outro máis. Aínda que é uns anos máis novo, do curso do Juan Luís e o Jesús de Cartelos.
10/04/2011
Pegerto Saavedra
O grande historiador galego vai entrar na Academia (ver nova). Outro que estivo no Seminario (dous cursos antes do noso?) e que tamén frecuenta as comidas da súa promoción. Non se vaia pensar que Pegerto é o seu a apelido, non, é o seu nome de pía. O San Pegerto ou Peguerto está na igrexa de Buciños (Carballedo) que o trouxo un bispo da zona hai moitos anos das catacumbas romanas. Beizóns, logo, para ese profesor que tanto fixo para que coñezamos mellor o noso pasado.
9/30/2011
Irregularidades no Seminario de Lugo?
Iso di o xornal de hoxe, que houbo irregularidades na construción do novo edificio do Seminario. E que o Seminario abriu sen licenza de apertura. Mi madriña!
Tamén anda a xente revolta polos curas en Lugo. Pódese ler e ver na prensa de hoxe. Parece que non están moi contentas as ovellas con que lles cambien o pastor ao que xa estaban afeitas por outro pegoreiro (do latín pecus-oris) máis da corda do dono. Cousas dos tempos novos, agora ata a Igrexa topa con manifestacións dos propios crentes. Quen nolo ía dicir cando estabamos no Seminario alá polos 60/70?
Con tanto problema que amañar non vai chegar o sobriño rouco e aínda vai ter que vir o propio tío desde Madrid facerse cargo do asunto. Iso será se ten tempo, claro, que alá na capital ha andar moi ocupado.
9/25/2011
Máis ditos: Paco Carral
Francisco Pérez Carral, que non estivo no Seminario pero tamén ve que as mulleres son incurables, leu os ditos de Pilar Guerra e desde terras pontevedresas envíanos algúns novos. A súa sogra, que en paz descanse, dicía alá polo 1990 con humor:
- este é o mundo do revés: cando se vía atarefada e ó mesmo tempo conforme coa vida que lle tocaba vivir.
- a roupa xa está despalmada: cando viña de tender a roupa.
- este é o mundo do revés: cando se vía atarefada e ó mesmo tempo conforme coa vida que lle tocaba vivir.
- a roupa xa está despalmada: cando viña de tender a roupa.
E o mestre de cantería de Poio alá por 1980:
- facer blanda é de canteiros e facer lombo de trapalleiros
- a certas alturas, caghalletas de porco parecen molduras
- aquí vai vir a brighadilla: cando lle faltaba algunha ferramenta ou se cabreaba
- a certas alturas, caghalletas de porco parecen molduras
- aquí vai vir a brighadilla: cando lle faltaba algunha ferramenta ou se cabreaba
9/24/2011
Galego ben falado
Como non iamos falar ben o galego naqueles anos sesenta/setenta no Seminario se o aprenderamos na Universidade popular dos lugares nos que a xente seguiu falando a súa lingua durante séculos, malia non a escoitar na escola nin na igrexa. Aprendemos de nais, pais, avós, tíos... Como homenaxe a todoseles aquí lles queda a fraseoloxía de miña nai, publicada nos Cadernos de Fraseoloxía Galega 12: http://www.cirp.es/pub/docs/cfg/cfg12_14.pdf
9/23/2011
É a muller incurable?
É a muller en si mesma un ser incurable? Pois despois de varios séculos parece que si, a muller non pode ser cura, é incurable. Hai máis posibilidades de que acabe a crise, de que os políticos deixen de mentir, de que os banqueiros se preocupen polos pobres profesores ca de que unha muller sexa cura. E miren que forma máis barata de solucionar o problema da falta de vocacións; e non me van negar que a muller predicaría moito mellor có home, ou non? Pero claro, hai quen di que se se lles deixa seren cregas despois pedirían tamén seren arciprestas e axiña bispas, cardeás e nun futuro non moi lonxe papisas, e claro!!!! Por certo, saben de algunha institución que recibe millóns de cartos públicos e non ten unha soa muller no organigrama de miles de persoas???? agora que hai toureiras, árbitras, bombeiras, camioneiras, soldados ... e tampouco é por falta de tradición, que as sacerdotisas estiveron presentes en moitas culturas. Así que, paciencia, señoras.
9/12/2011
Unha de curas que se van
Parece que as autoridades queren cambiar uns curas que os veciños lugueses non queren. A nova está no Progreso, pola foto vese que non lles gustan os curas Kikos nin Roucos, prefiren os de sempre
9/04/2011
O Padre Silva
Alguén lembra en que ano nos trouxeron ao Seminario de Lugo o Padre Silva? Viñera sen sotana, cunha cazadora negra e déranos unha conferencia ou charla. Logo foramos ver o circo da Cidade dos Muchachos. Fora todo un acontecemento naquel seminario, como unha tronada, como unha ventisca que entra e trae aire novo. Por iso tamén despois un cura (cal?) nos soltara toda unha filípica contra o Padre Silva, entre outras cousas que nunca se vira, un cura sen sotana falando para os seminaristas... vamos, un pequeno anticristo.
Logo soubemos da obra deste home, de como fora recollendo rapaces e dándolles formación, de como creara un pequeno estado autosuxestionado e democrático. Pero estas cousas nunca cadraron ben coa xente ben e a cousa foi esmorecendo e o Padre Silva seguiu coa súa misión por América. Finalmente acabou enleado en preitos. Pero todo o que fixo aí quedou... os centos de rapaces que tiveron acceso a unha nova vida saíndo das súas miserias... iso non ten volta atrás.
Lemos na prensa que morreu o Padre Silva, un home que nunca podería chegar a bispo nin a papa. Chegará a santo ou polo menos a beato?????¿¿¿¿¿. Que en paz estea!
Exposición de pintura
O día 2 de setembro inaugurouse no Hotel María Pita da Coruña unha exposición de pintura do compañeiro (de Pedro) Manuel Fernández Sucasas e estará aberta ata o 5 de novembro. Se pasades por esta cidade non deixedes de ollala. O pintor encargoulle facer a presentación a Pedro J. Rovira. E aí vai:
CADROS QUE FALAN GALEGO
“Un soneto me manda hacer Violante,
que en mi vida me he visto en tal aprieto; …”
Lope de Vega
O Alcoiano sempre foi o equipo con máis moral da liga do fútbol español. Pero o feito de que eu aceptase facer un comentario sobre a obra pictórica de Manuel Fernández Sucasas, dados os meus escasos coñecementos na materia, vai supor para ese equipo un grave risco de quedarse sen tan loado galardón.
Pero Manolo, para min, antes que un admirado pintor é un bo amigo, unha persoa de ben. Alguén que na arte que máis destaca é na arte de facerse querer por todos aqueles que temos a sorte de contar coa súa amizade.
Foi por iso que non fun quen de negarme á súa solicitude. Pero debo confesar que despois de dar o SI, sentinme tan abafado como adoita sucederlle a quen o fai diante do cura cando casa.
E como o prometido é débeda, aquí tedes este humilde, pero sinxelo e sentido comentario dos cadros que tiven a sorte de poder contemplar, pois a miña arriscada dispoñibilidade xa tivo o seu premio ao poder acceder a todos eles.
Como en anteriores presentacións da súa obra xa se facía un detallado curriculo da súa prolongada andaina no mundo da arte , non vou repetir as súas virtudes pictóricas, pois neste caso, cúmprese á perfección aquilo de que máis vale unha imaxe que mil palabras, máxime se esas mil palabras (de boa vos librastes!) ían ser dun lego na materia coma min.
Debo recoñecer que o feito de poder ollar os cadros con calma, só ante eles, sen comentaristas “profesionais”, que case sempre che queren facer ver o que eles din ver, pero que ti non ves por ningures, é o que me permite expresar libremente o que eses cadros me dixeron a min, nese intre, seguro de que a vós, que tendes a oportunidade de poder contemplalos agora, tamén vos van dicir algo novo. No meu caso, cada un deles infundiume unha sensación distinta, pero ante ningún me sentín indiferente.
Seguindo a orde cronolóxica que o autor me indicou, comecei o meu persoal percorrido polas obras da súa primeira época. Por aquelas nas que o pintor mostra aínda a inxenuidade de quen vai descubrindo un mundo que ata entón permanecía encuberto para el, pero que xa latexaba nos seres cotiáns que o arrodeaban. Desta época, que se eu fose un verdadeiro crítico, catalogaría cun adxectivo rimbombante, pero que como non o son, chamareille simplemente época dun realismo puro e duro, son dúas as obras das que confeso terme namorado: O cadro das mans e mais o cadro da fiestra:
- No primeiro deles, conmovinme ante unhas mans que reflicten nas súas mil e unha enrugas o traballo de toda unha vida, pero que sen embargo transmiten unha inmensa sensación de paz e de tenrura.
- No segundo, a fiestra, a pesares de estar pechada, deixa ver tras ela o remol de tantas vidas xa esquecidas que alí moraron. A min, prométovolo, ao mirar entre as rañuras das súas avelladas táboas, pareceume ver a muller daquelas maxestosas mans.
Como poderedes comprobar, en moitas outras obras do noso artista predominan os cadros nos que a paisaxe galega queda reflictida na súa infinidade de matices.
Son cadros que amosan unha pincelada fresca e vibrante. A luz neles trócase nun ouropel de cores, cada un dos cales –o azul, o amarelo, o laranxa, o violeta, …- parece querer sobresaír sobre os demais, pero vese como a man do artista controla estes fratricidas ímpetos cromáticos e impón unha prodixiosa harmonía que envolve ao espectador que os contempla. Neste aspecto, o que máis me impresionou en todos eles foi a empatía do seu creador co máis recóndito desa nosa paisaxe.
Chegar a plasmar materialmente toda a variadade de cores que o viandante pode contemplar se se deixa perder, por exemplo, polas marabillosas terras do noso Courel, só está ao alcance de pintores avezados. Pero conseguir transformar esas cores en esencia vital que fai remover no interior de quen olla o cadro un aquel indefinido, pero moi fondo, que vai máis aló do simple cromatismo empregado, iso é privilexio intransferible que só posúe quen anímicamente forma parte desa mesma paisaxe.
A captación do hálito que desprenden os nosos prados, os nosos montes, o noso ceo e a técnica de atrapar esa misteriosa auréola nos sulcos que traza o pincel no cadro, son prerrogativas que están vedadas a todo aquel que non teña mamado dende a súa nenez o zume enxebre da nosa patria.
Só pintores coa sensibilidade e dominio da técnica que posúe Manuel Fernández Sucasas fannos sentir ante a súa obra un non sei que íntimo e profundo que nos leva a revivir experiencias que xa aniñaban no noso subconsciente.
Estou seguro de que esta exposición non vos vai defraudar. Nela non só atoparedes as obras ás que, posiblemente con máis boa vontade que acerto, fixen referencia, senón outras moitas que presentan aspectos moi innovadores dentro das tendencias máis actuais da pintura contemporánea.
Manuel é un pintor que, dende a súa esencia galega, sabe darlle á súa obra unha dimensión cosmopolita que a fan merecedora de ocupar por méritos propios un lugar destacado nas galerías de máis renome non só de Galicia, senón tamén de fóra da nosa Comunidade.
Por desgraza, o grao de recoñecemento dispensado aos nosos artistas polas distintas institucións non adoita correspoderse co que cadaquén vale, senón que depende máis de que conte ou non cun bo padriño que saiba e queira exercer a súa influencia sobre as canles mediáticas. O meu desexo sería que, polo menos no terreo da arte, non funcionase o enchufismo, pero sei que o meu desexo non pasa de ser unha pura utopía, pois nesta nosa Galicia segue a rexer o principio de quen ten padriño se bautiza e quen non, queda de “expósito”.
Para rematar, como se di nalgúns espots publicitarios, se non quedastes satisfeitos, devolverásevos o tempo que teñades perdido escoitándome. Grazas, ante todo, por terme aturado ata o final. Moitas grazas.
Pedro J. Rovira Magariños
8/25/2011
Somos útiles …!
Ao verlle as orellas ao momento de xubilarse, éntralle a un un desacougo vital: E agora que fago? Para que sirvo? Dándolle voltas a esta abafante idea, veume á mente esta metáfora: Os maiores somos as agullas vellas coas que Deus corcose unha xeración con outra.
O feito de saber que eu e mais os meus achaques ían desenvolver unha misión tan transcendente como é a de servir de cadea de transmisión de coñecementos e valores, acougou o meu espírito … e seguín durmindo tan ricamente.
O feito de saber que eu e mais os meus achaques ían desenvolver unha misión tan transcendente como é a de servir de cadea de transmisión de coñecementos e valores, acougou o meu espírito … e seguín durmindo tan ricamente.
Pedro J. Rovira Magariños
8/22/2011
8/13/2011
Visitar Lugo
Os que neste mes vacacional de agosto non poden visitar a nosa cidade luguesa aí lles vai un you tube colgado na rede por gasalla513
8/02/2011
meritus
Como a memoria vai fallando... cales eran as notas en latín que nos daban no seminario?
Meritissimus cum laude 10; Meritissimus 9; Valdemeritus 8/7; Benemeritus 6; Meritus 5; Suspensus 4 a 0.
Están asi correctas?Endadido no comentario anónimo: As que eran moi de época era o nome de asignaturas nos anos de Filosofía: Ontología, Lógica, Sicologia Racional, Teodicea, Cosmología, Etica, DereitoNatural, Criterología. Lengua hebrea. Griego Bíblico e canto Gregoriano.Estudiadas conforme a metodología escolástica en latín. Formación ao estilo Tridentino que durou toda a década dos anos sesenta.
Aportación do Ex-seminarista de Santiago: Xa que están as cualificacións e o nome de asignaturas tamén parece doado poñer o horario. Está sacado do estudo dos seminarios galegos realizado por Raimundo Otero Enriquez: EL SEMINARIO DIOCESANO: UNA MIRADA SOCIOLÓGICA (Apuntes teóricos ..Era o seguinte:
MANE:6,30 -Surgere.
6,50 -Operum oblatio. Oratio Mentalis.
7,20 -Sancta Missa.
8,00 -Studium.
9,00 -Cubiculi expurgatio et dispotio.
9,15 -Ientaculum.
9,30 -Schola.
10,30 -Relaxatio.
11,00 -Studium.
11,45 -Schola.
12,45 -Prandium.
VESPERE:
1,30 -Relaxatio.
2,30 -Studium.
3,30 -Schola.
4,30 -Relaxatio.
5,30 -Studium.
6,15 -Schola.
7,00 -Relaxatio.
7,10 -Studium. Compositio vel Musica.
8,25 -Spiritulis lectio. Mariae Rosarium.
9,10 -Cena.
9,35 -Relaxatio.
9,50 -Conscientiae discussio.
10,00 -Quies.
Nada quedaba suxeito á improvisación. Diso encargàbanse con precisión os
“prefectos de disciplina y de estudio”
(supónse que era pola hora antiga)
Aportación do Ex-seminarista de Santiago: Xa que están as cualificacións e o nome de asignaturas tamén parece doado poñer o horario. Está sacado do estudo dos seminarios galegos realizado por Raimundo Otero Enriquez: EL SEMINARIO DIOCESANO: UNA MIRADA SOCIOLÓGICA (Apuntes teóricos ..Era o seguinte:
MANE:6,30 -Surgere.
6,50 -Operum oblatio. Oratio Mentalis.
7,20 -Sancta Missa.
8,00 -Studium.
9,00 -Cubiculi expurgatio et dispotio.
9,15 -Ientaculum.
9,30 -Schola.
10,30 -Relaxatio.
11,00 -Studium.
11,45 -Schola.
12,45 -Prandium.
VESPERE:
1,30 -Relaxatio.
2,30 -Studium.
3,30 -Schola.
4,30 -Relaxatio.
5,30 -Studium.
6,15 -Schola.
7,00 -Relaxatio.
7,10 -Studium. Compositio vel Musica.
8,25 -Spiritulis lectio. Mariae Rosarium.
9,10 -Cena.
9,35 -Relaxatio.
9,50 -Conscientiae discussio.
10,00 -Quies.
Nada quedaba suxeito á improvisación. Diso encargàbanse con precisión os
“prefectos de disciplina y de estudio”
(supónse que era pola hora antiga)
7/30/2011
Nova historia do Sr Rovira, de Riveira
HISTORIA IMCOMPLETA DUN TAL FEDRIÑO
Fedriño chegou á miña aldea con tres anos. Só falaba castelán (como podedes supoñer, o dato referido á súa idade xa aparece traducida ao galego).
Era de familia ben, pero o feito de trasladarse a un pobo tan pequeno estranaba bastante aos malpensados veciños da vila.
Dende pequeno mostrou un aquel especial que o facía ser respectado, pero ao mesmo tempo rexeitado polos outros nenos vilegos de toda a vida.
Como ocorre con todo becho vivente, Fedriño medrou. Pero non medrou como os da súa especie adoitan medrar. O seu corpo negásabe a obrigar á súa pobre nai a mercarlle pantalóns e camisas das que agora se coñecen coma XL. Non podía permitirse ese luxo. Bastante tiña a pobre con conseguir a ración mínima alimentaria para sacar adiante aquelas cinco bocas inconscientemente insaciables.
Pero esa falta de talle quedaba máis que compensada coa súa medra no aspecto intelectual. No dominio da lingua, por exemplo, era o mellor da escola, e ata o mestre, cando falaba Fedriño, poñia un interese especial en escoitalo.
Pero tiña unha eiva que afeaba a súa perfecta dicción: Pronunciaba sempre o pe como efe. Para el, a pel era a fel, o pelo o felo, o pai o fai, …
Pero o grave do asunto non estaba só na súa mala pronuncia, senón que este mesmo troco producíase ao procesar mentalmente este maldito fonema. Para el, oír dicir dalguén que tiña “poder”, que “podía”, que sempre “podería”, era algo que o abafaba e o enchía de envexa.
Cando tiña que confesar, dáballe vergoña non ter nada que dicirlle ao cura, polo que antes de ir á igrexa buscaba algunha vítima para ser merecedor dunha absolución como é debido. Ocasión que lle proporcionaba o cruzarse con algunha das solteironas do pobo que non lle caía moi aló, para berrarlle, a unha distancia prudencial: “Futa, futeira! Ti o que precisas é unha boa firola para a túa ferrecha!
Os seus pais xa non sabían que facer para correxir aquela anomalía. Levárono aos mellores especialistas na materia (os logopedas de hoxe). Pero ninguén atopou a verdadeira causa desta singular dislexia.
Soamente un deles, que era de Monforte e estaba preparando o exame para unha praza de psiquiatría (palabra que Fedriño sería incapaz de pronunciar) que quedara vacante en Lugo, asociou este defecto audio-mental cunha innata desviación freudiana do neno. Comprobou que das cen palabras que lle mandou escribir, en todas aquelas nas que aparecía un pe e que o cambio nas mesmas deste fonema por efe facía que adquirisen un significado relacionado co sexo, o interfecto pronunciaba e escribía indefectiblemente efe.
Este dictame deixou moi preocupada á súa nai, pero moi fachendoso ao seu pai, que presumía de terlle transmitido o que ten que ter un home.
Polo demais, era un neno encantador. Cos homes, coas mulleres casadas –se eran gordas e con fillos- e coas vellas non había outro na vila máis disposto a botarlles unha man no que necesitasen. Coas rapazas, en cambio, a súa atención non era de todo desinteresada. Tamén estaba disposto a botarlles unha man, … , pero a súa educación e innata timidez obrigábanlle a disimular, coa consecuente represión de testosterona, o que máis tarde lle ía pasar dura factura.
Pasou o tempo tamén naquela vila, a pesar de parecer morta, e Fedriño foi recomendado polo párroco para ingresar no seminario, pois viu nel un futuro bispo. Esa recomendación fixo del un perfecto “seminarista”. Despois de sufrir máis dunha despiadad burla, e dado que o ambiente matíñao afastado de termos que o inducisen ao fatal efe, cunha forza de vontade extraordinaria e tras horas e horas, sacadas moitas veces ao sono, de repetir unha e mil veces a serie “pata, peta, pita, pota” (serie que deixaba sempre incompleta por respecto ao lugar no que se atopaba), chegou a vencer aquel defecto de dicción que tantos problemas lle tiña ocasionado. Sentíase tan satisfeito, que repetía unha e outra vez, viñese ou non a conto: “O mellor exemplo para comprender a cacofonía é o que di: PPeppe PPérez ppeluquero corta o ppelo ppor ppoucas ppesetas”.
No aspecto académico todo ía ben. Curso tras curso, os “meritissimus” xa non impresionaban aos seus pais nin irmáns.
No aspecto persoal, xa tiña superadas as reticencias daqueles que o tachaban de “ o chulería forasteiro”.
Nos deportes, aínda que sen calidades innatas para ser un bo futbolista, coma outros compañeiros , aos que só lles faltou un Mourinho ou un Guardiola para facer deles figuras deste deporte, a súa entrega fixo que ata parecese bo.
Pero con todo iso, algo lle dicía no seu interior que o seu lugar non estaba alí.
Quizais influíra nesa idea a imprudente ubicación que lle foi asignada no Maior. Sabedes onde incidiu o Maligno que lle asignasen habitación? Xusto fronte ao Intituto Feminino!
Pero fose o que fose, ao rematar os cursos de filosofía, despidiuse de compañeiros, de mestres e da súa especial “Amiga”, á que sempre sentiu ao seu carón, tanto nos momentos bos coma malos. “Amiga” á que tentou visitar de novo, pero que as reformas no seminario impedíronlle atopala no lugar no que falaba con ela do divino e do humano cando compartían edificio. Menos mal que as comunicacións espirituais non pagan canon e a súa operatividade só depende da vontade dos interlocutores. Polo que anos máis tarde, despois do desfogueo postseminarístico, volveron a entablecer unha canle fluída.
Os coñementos, un tanto trasnoitados, pero con arraigados alicerces, que recibiu no seminario facilitáronlle unha doada saída no mundo do ensino.
Como todo bo español da época tivo que facer o servizo militar. E tocoulle a Marina de Gherra (como diría hoxe, despois de trinta anos na Barbanza). Ben é verdade que por sorte, ou por protección divina, non provocou ningún afundamento dos barcos nos que tivo que prestar os seus servizos. As únicas vítimas dese tempo retribuído unicamente coas “racións a prata” foron o seu fígado e a súa “re-putación”
Cumprido co seu deber patrio, casou, traballou arreo no ensino, e pouco a pouco, e sen darse conta, fíxose, segundo di o seu carné, un vello. E aquí comezou unha nova etapa para el.
Como puidestes comprobar, a súa historia non sería máis ca unha das moitas historias anónimas que protagonizaría calquera dos máis ignorados seres humanos, se non fose porque nos plans da Providencia estivese previsto que ese suxeito insignificante era xa dende non se sabe cando un futurible e inexplicable candidato a ser o protagonista dunha historia digna de converterse nun bestseller en calquera de tantos programas-lixo que se emiten nas cadeas de agora e que gozan de tan numerosa e “selecta” audiencia.
O caso é que a Divina Providencia, que ao ser Divina, é a máis benévola das Institucións coñecidas ao longo da historia da humanidade, tivo que decidir a quen ía premiar nesta era histórica, seguindo o seu costume bíblico.
Pero nesta ocasión, a toma dunha decisión “veridigna e xusta”, como obrigan as súas estrictas normas, atopouse cun problema que nin os máis avezados asesores da Corte Celestial eran capaces de resolver.
Se difícil lles fora atopar un mínimo número de homes xustos para salvar Sodoma, maís dificultades entrañaba agora dar cun ser humano que polo menos cumprise coas mínimas normas esixibles nas bases deste lonxevo concurso e que ao mesmo tempo fose quen de poder ser exposto coma exemplo aos demais.
Así que chegou o día –ou como se conte alí o tempo- da votación na que os “animosos” (conditio sine qua non se accede ao cargo) asesores do Presidente Supremo tiñan que designar candidato á nominación, pois o prazo xa fora prolongado varias veces e non era o caso de facerlles a competencia na demora ao Tribunal Supremo dun perdido país chamado España (máis coñecido por aqueles lares como Hispania).
O escrutinio foi moi laborioso. O posible candidato que non era descreído, era fanático; o que se xactaba de ser ateo adoraba os cartos; o que tiña voto de humildade envexaba o cargo do seu superior; os que tiñan voto de castidade … Bueno, eses xa foron excluídos do escrutinio tras a primeira proba á que foron sometidos. E así pasou o mesmiño ao examinar outros moitos colectivos.
A cousa prolongouse tempo e tempo, ata que un dos membros, que desexaba resolver tan molesto asunto e poder acceder ao seu merecido descanso eterno, propuxo outorgar o premio ao chou.
E así foi como saíu elexido o noso Fedriño, non sen certas reticencias daqueles membros dese xurado que na súa vida terreal xa tiveran pasado por circunstancias semellantes e que sabían por experiencia que quen fai un cesto fai un cento.
Os outros membros, que pola época virtuosa que lles tocou vivir non tiveran ocasión de ter que rexeitar ningún bo plan, ou aqueles que dende o berce sempre foron virtuosos per se, tamén aceptaron a decisión cun enfático: “Alea iacta est!”
En descargo desta divina decisión, cabe argumentar que tan experimentado xurado daba por descontado que, despois de tantos anos, a obsesión do afortunado seleccionado por fricalizar o fonema pe, e o máis grave, de levalo á práctica, xa estaría maís que resolto, non pola súa santa virtude, senón por virtude dos achaques prostáticos e similares propios dos sesaxenarios.
Así, resolta a selección do candidato, só faltaba determinar a natureza da recompensa.
Dados os antecedentes do elexido, pensouse en sufragarlle a través dunha doazón espiritualmente inducida nalgunha boa freguesa os gastos dunha residencia, rexida por monxas de idade non inferior aos setenta anos. Pero debido á crise de vocacións, en todas esas benéficas institucións había persoal hispanoamericano en idade de merecer. Polo que esta opción foi unanimemente rexeitada.
Aínda que coñecedores do risco que iso levaba consigo, decidiron finalmente polo máis fácil, que o premio consistise nunha visita en forma de Primitiva millonaria ao elexido, pois confiaban en que o bo do noso Fedriño ía aproveitar esos cartos para facer o ben entre os seus semellantes, sen distinción de xénero nin idade.
Pero o que non contaban aqueles subordinados da Providencia –cousa lóxica dada a súa antigüidade no cargo- era con inventos como o da viagra e outros artiluxios que producen, segundo din, un efecto parecido ao do túnel do tempo. Dise que unha morea de millóns converten ata a Ronaldinho no mesmiño Brat Pitt do Titanic.
Como aínda foi onte cando se produciu a visita da Primitiva a Fedriño, non sei cal vai ser a súa reacción. Pero prometo tervos informados.
NB: Calquera parecido coa realidade, sobre todo respecto á visita da Primitiva millonaria, con quen isto escribe é por desgraza puro recurso literario. A única visita dunha primitiva que recibiu o autor deste conto foi a dunha concelleira de Riveira, que leva cincuenta anos no concello, para comunicarlle que tiña unha multa por aparcar sobre o beirado dunha beirarrúa desta centenaria cidade.
Era de familia ben, pero o feito de trasladarse a un pobo tan pequeno estranaba bastante aos malpensados veciños da vila.
Dende pequeno mostrou un aquel especial que o facía ser respectado, pero ao mesmo tempo rexeitado polos outros nenos vilegos de toda a vida.
Como ocorre con todo becho vivente, Fedriño medrou. Pero non medrou como os da súa especie adoitan medrar. O seu corpo negásabe a obrigar á súa pobre nai a mercarlle pantalóns e camisas das que agora se coñecen coma XL. Non podía permitirse ese luxo. Bastante tiña a pobre con conseguir a ración mínima alimentaria para sacar adiante aquelas cinco bocas inconscientemente insaciables.
Pero esa falta de talle quedaba máis que compensada coa súa medra no aspecto intelectual. No dominio da lingua, por exemplo, era o mellor da escola, e ata o mestre, cando falaba Fedriño, poñia un interese especial en escoitalo.
Pero tiña unha eiva que afeaba a súa perfecta dicción: Pronunciaba sempre o pe como efe. Para el, a pel era a fel, o pelo o felo, o pai o fai, …
Pero o grave do asunto non estaba só na súa mala pronuncia, senón que este mesmo troco producíase ao procesar mentalmente este maldito fonema. Para el, oír dicir dalguén que tiña “poder”, que “podía”, que sempre “podería”, era algo que o abafaba e o enchía de envexa.
Cando tiña que confesar, dáballe vergoña non ter nada que dicirlle ao cura, polo que antes de ir á igrexa buscaba algunha vítima para ser merecedor dunha absolución como é debido. Ocasión que lle proporcionaba o cruzarse con algunha das solteironas do pobo que non lle caía moi aló, para berrarlle, a unha distancia prudencial: “Futa, futeira! Ti o que precisas é unha boa firola para a túa ferrecha!
Os seus pais xa non sabían que facer para correxir aquela anomalía. Levárono aos mellores especialistas na materia (os logopedas de hoxe). Pero ninguén atopou a verdadeira causa desta singular dislexia.
Soamente un deles, que era de Monforte e estaba preparando o exame para unha praza de psiquiatría (palabra que Fedriño sería incapaz de pronunciar) que quedara vacante en Lugo, asociou este defecto audio-mental cunha innata desviación freudiana do neno. Comprobou que das cen palabras que lle mandou escribir, en todas aquelas nas que aparecía un pe e que o cambio nas mesmas deste fonema por efe facía que adquirisen un significado relacionado co sexo, o interfecto pronunciaba e escribía indefectiblemente efe.
Este dictame deixou moi preocupada á súa nai, pero moi fachendoso ao seu pai, que presumía de terlle transmitido o que ten que ter un home.
Polo demais, era un neno encantador. Cos homes, coas mulleres casadas –se eran gordas e con fillos- e coas vellas non había outro na vila máis disposto a botarlles unha man no que necesitasen. Coas rapazas, en cambio, a súa atención non era de todo desinteresada. Tamén estaba disposto a botarlles unha man, … , pero a súa educación e innata timidez obrigábanlle a disimular, coa consecuente represión de testosterona, o que máis tarde lle ía pasar dura factura.
Pasou o tempo tamén naquela vila, a pesar de parecer morta, e Fedriño foi recomendado polo párroco para ingresar no seminario, pois viu nel un futuro bispo. Esa recomendación fixo del un perfecto “seminarista”. Despois de sufrir máis dunha despiadad burla, e dado que o ambiente matíñao afastado de termos que o inducisen ao fatal efe, cunha forza de vontade extraordinaria e tras horas e horas, sacadas moitas veces ao sono, de repetir unha e mil veces a serie “pata, peta, pita, pota” (serie que deixaba sempre incompleta por respecto ao lugar no que se atopaba), chegou a vencer aquel defecto de dicción que tantos problemas lle tiña ocasionado. Sentíase tan satisfeito, que repetía unha e outra vez, viñese ou non a conto: “O mellor exemplo para comprender a cacofonía é o que di: PPeppe PPérez ppeluquero corta o ppelo ppor ppoucas ppesetas”.
No aspecto académico todo ía ben. Curso tras curso, os “meritissimus” xa non impresionaban aos seus pais nin irmáns.
No aspecto persoal, xa tiña superadas as reticencias daqueles que o tachaban de “ o chulería forasteiro”.
Nos deportes, aínda que sen calidades innatas para ser un bo futbolista, coma outros compañeiros , aos que só lles faltou un Mourinho ou un Guardiola para facer deles figuras deste deporte, a súa entrega fixo que ata parecese bo.
Pero con todo iso, algo lle dicía no seu interior que o seu lugar non estaba alí.
Quizais influíra nesa idea a imprudente ubicación que lle foi asignada no Maior. Sabedes onde incidiu o Maligno que lle asignasen habitación? Xusto fronte ao Intituto Feminino!
Pero fose o que fose, ao rematar os cursos de filosofía, despidiuse de compañeiros, de mestres e da súa especial “Amiga”, á que sempre sentiu ao seu carón, tanto nos momentos bos coma malos. “Amiga” á que tentou visitar de novo, pero que as reformas no seminario impedíronlle atopala no lugar no que falaba con ela do divino e do humano cando compartían edificio. Menos mal que as comunicacións espirituais non pagan canon e a súa operatividade só depende da vontade dos interlocutores. Polo que anos máis tarde, despois do desfogueo postseminarístico, volveron a entablecer unha canle fluída.
Os coñementos, un tanto trasnoitados, pero con arraigados alicerces, que recibiu no seminario facilitáronlle unha doada saída no mundo do ensino.
Como todo bo español da época tivo que facer o servizo militar. E tocoulle a Marina de Gherra (como diría hoxe, despois de trinta anos na Barbanza). Ben é verdade que por sorte, ou por protección divina, non provocou ningún afundamento dos barcos nos que tivo que prestar os seus servizos. As únicas vítimas dese tempo retribuído unicamente coas “racións a prata” foron o seu fígado e a súa “re-putación”
Cumprido co seu deber patrio, casou, traballou arreo no ensino, e pouco a pouco, e sen darse conta, fíxose, segundo di o seu carné, un vello. E aquí comezou unha nova etapa para el.
Como puidestes comprobar, a súa historia non sería máis ca unha das moitas historias anónimas que protagonizaría calquera dos máis ignorados seres humanos, se non fose porque nos plans da Providencia estivese previsto que ese suxeito insignificante era xa dende non se sabe cando un futurible e inexplicable candidato a ser o protagonista dunha historia digna de converterse nun bestseller en calquera de tantos programas-lixo que se emiten nas cadeas de agora e que gozan de tan numerosa e “selecta” audiencia.
O caso é que a Divina Providencia, que ao ser Divina, é a máis benévola das Institucións coñecidas ao longo da historia da humanidade, tivo que decidir a quen ía premiar nesta era histórica, seguindo o seu costume bíblico.
Pero nesta ocasión, a toma dunha decisión “veridigna e xusta”, como obrigan as súas estrictas normas, atopouse cun problema que nin os máis avezados asesores da Corte Celestial eran capaces de resolver.
Se difícil lles fora atopar un mínimo número de homes xustos para salvar Sodoma, maís dificultades entrañaba agora dar cun ser humano que polo menos cumprise coas mínimas normas esixibles nas bases deste lonxevo concurso e que ao mesmo tempo fose quen de poder ser exposto coma exemplo aos demais.
Así que chegou o día –ou como se conte alí o tempo- da votación na que os “animosos” (conditio sine qua non se accede ao cargo) asesores do Presidente Supremo tiñan que designar candidato á nominación, pois o prazo xa fora prolongado varias veces e non era o caso de facerlles a competencia na demora ao Tribunal Supremo dun perdido país chamado España (máis coñecido por aqueles lares como Hispania).
O escrutinio foi moi laborioso. O posible candidato que non era descreído, era fanático; o que se xactaba de ser ateo adoraba os cartos; o que tiña voto de humildade envexaba o cargo do seu superior; os que tiñan voto de castidade … Bueno, eses xa foron excluídos do escrutinio tras a primeira proba á que foron sometidos. E así pasou o mesmiño ao examinar outros moitos colectivos.
A cousa prolongouse tempo e tempo, ata que un dos membros, que desexaba resolver tan molesto asunto e poder acceder ao seu merecido descanso eterno, propuxo outorgar o premio ao chou.
E así foi como saíu elexido o noso Fedriño, non sen certas reticencias daqueles membros dese xurado que na súa vida terreal xa tiveran pasado por circunstancias semellantes e que sabían por experiencia que quen fai un cesto fai un cento.
Os outros membros, que pola época virtuosa que lles tocou vivir non tiveran ocasión de ter que rexeitar ningún bo plan, ou aqueles que dende o berce sempre foron virtuosos per se, tamén aceptaron a decisión cun enfático: “Alea iacta est!”
En descargo desta divina decisión, cabe argumentar que tan experimentado xurado daba por descontado que, despois de tantos anos, a obsesión do afortunado seleccionado por fricalizar o fonema pe, e o máis grave, de levalo á práctica, xa estaría maís que resolto, non pola súa santa virtude, senón por virtude dos achaques prostáticos e similares propios dos sesaxenarios.
Así, resolta a selección do candidato, só faltaba determinar a natureza da recompensa.
Dados os antecedentes do elexido, pensouse en sufragarlle a través dunha doazón espiritualmente inducida nalgunha boa freguesa os gastos dunha residencia, rexida por monxas de idade non inferior aos setenta anos. Pero debido á crise de vocacións, en todas esas benéficas institucións había persoal hispanoamericano en idade de merecer. Polo que esta opción foi unanimemente rexeitada.
Aínda que coñecedores do risco que iso levaba consigo, decidiron finalmente polo máis fácil, que o premio consistise nunha visita en forma de Primitiva millonaria ao elexido, pois confiaban en que o bo do noso Fedriño ía aproveitar esos cartos para facer o ben entre os seus semellantes, sen distinción de xénero nin idade.
Pero o que non contaban aqueles subordinados da Providencia –cousa lóxica dada a súa antigüidade no cargo- era con inventos como o da viagra e outros artiluxios que producen, segundo din, un efecto parecido ao do túnel do tempo. Dise que unha morea de millóns converten ata a Ronaldinho no mesmiño Brat Pitt do Titanic.
Como aínda foi onte cando se produciu a visita da Primitiva a Fedriño, non sei cal vai ser a súa reacción. Pero prometo tervos informados.
NB: Calquera parecido coa realidade, sobre todo respecto á visita da Primitiva millonaria, con quen isto escribe é por desgraza puro recurso literario. A única visita dunha primitiva que recibiu o autor deste conto foi a dunha concelleira de Riveira, que leva cincuenta anos no concello, para comunicarlle que tiña unha multa por aparcar sobre o beirado dunha beirarrúa desta centenaria cidade.
Pedro J. Rovira
7/29/2011
Os de quinto no 56
Que pequeno é o mundo, sempre se dixo. E agora coa internet non digamos. Pois resulta que alá no Brasil está Jesús Vázquez Pereira que estivo no Seminario de Lugo e deu con este blog un dia navegando na rede. E agora acaba de saber que Jesús e Anxo (o que escribe) son parentes, que as nosas avoas se trataban de parentas. Mándame Jesús a foto da súa promocion, a ver se os lectores do blog coñecen algún...
7/26/2011
Berlusconi, Verdi... onde vai Italia?
O Castiñeira poñíanos música clásica e de agasallo os chistes de Gila. Seguro que algunha vez escoitamos o Nabuco. Non son bos tempos para a cultura tamén en Italia. Neste texto (está en francés, pero tamén no Seminario estudamos francés) pódese ver como hai xente que non cala... e aproveita o ópera para berrar contra a barbarie.
Hai que di que por aquí levamos o mesmo camiño de destrución...
7/24/2011
O Códice Calixtino e X. López Díaz
Dise por aí que mañá como é o día de Santiago e de Galicia vai aparecer o tal libro, como se fose un milagre. Pois resulta que o que foi o noso profesor de latín no Seminario, don José López Díaz, xa lle fixo unha tradución ao galego moi ben feita.
7/15/2011
Ex----seminaristas
Hai quen ten vergoña de recoñecer que estivo no Seminario, hai que non, hai de todo. Nestes días está de moda na ficción iso de pasar polo seminario. Na serie de Antena 3 Los Quien hai un personaxe que foi seminarista e solta unhas frases moi graciosas e irreverentes. Aquí entre nós tamén se anda a rodar Vilamor protagonizado por Rubén Riós que fai de ex---seminarista. Así que están de moda.
7/10/2011
6/26/2011
Dedicados aos compañeiros mestres
REFLEXIÓN - Esos locos maestros
Esos locos que enseñan. Yo los conozco. Los he visto muchas veces. Son raros. Algunos salen temprano por la mañana y están en el cole una hora antes,otros salen del cole una hora más tarde porque tienen entrevistas con los padres que trabajan y no pueden acudir a otra hora, otros recorren todos los días más de 100Km de ida y otros tantos de vuelta. Están locos.
En verano les dan vacaciones, pero no desconectan del todo, piensan en sus clases, preparan tareas para el curso siguiente. En invierno hablan mucho, siempre llevan caramelos de miel y limón en los bolsillos, otros con una botella de agua a su lado. Su garganta siempre está dolorida, pero siguen enseñando, a veces fuerzan su voz, pero siguen transmitiendo sus conocimientos con cariño e ilusión.
Yo los he visto, no están bien de la cabeza. Salen de excursión con sus alumnos y se encargan de gestionar autorizaciones, recogida de dinero y responsabilidad extra.
Qué será de ellos y ellas. Por la noche sueñan con el colegio, se les aparecen planetas, ecosistemas y personajes históricos. He escuchado que llegan cargados con cuadernillos y exámenes, que han corregido la tarde anterior en su casa.
Son mujeres y hombres, casados, solteros,...de diferentes edades, pero a todos les apasiona su trabajo, ver crecer a sus alumnos, ayudarlos y conseguir de ellos ciudadanos competentes.
Los he visto muchas veces. Están mal de la cabeza. Algunos dicen de ellos que viven muy bien, pero les han recortado el sueldo y siguen trabajando incluso más que antes, algunos no miran ni su nómina porque su pasión por la enseñanza los hace ciegos a pensar en el cobro. Disfrutan con lo que hacen, aunque haya padres que no los valoren, les critiquen e incluso les quiten autoridad, (a veces hasta les agreden), pero ellos siguen hacia adelante.
Están mal; por las tardes quedan para hacer cursos de formación y no les importa perder tiempo de su ocio para reciclarse.
Dicen que son autocríticos y que hacen balance de sus experiencias educativas, que se frustran cuando no salen las cosas como esperaban,
que se alegran cuando sus alumnos avanzan.
Están mal de la cabeza, yo los he visto. Dicen de algunos que fueron muy importantes, que siempre tienen palabras de aliento; dicen sólo que son MAESTROS y que se sienten MUY ORGULLOSOS DE SERLO.
(texto collido da rede)
6/16/2011
Poden os curas ser de esquerdas?
Coma outras veces, cedemos a palabra a Pedro J. Rovira que nos mandou esta reflexión:
DEREITAS E ESQUERDAS:
Entereime pola prensa que un cura da provincia de Ourense tivera que renunciar á súa acta de alcalde porque o bispado lle puxera no dilema de ser cura ou ser político.
Obvio o partido político polo que se presentou este cura, pois creo que escribiría o mesmo fose o partido que fose.
Unha cousa teño crara: A xerarquía á que coma católico debo obedecer debe aterse sempre ao que Xesús explicitou de forma crara e rotunda: “A Deus o que é de Deus e ao César o que é do César”.
Pero se nunha parroquia un cura incumpre este principio e desde o púlpito aconsella, case que impón, votar a un partido determinado, ¿por que esa xerarquía non adopta a mesma medida?
A coherencia non é a virtude que por desgraza ten adornado á Igraxa española.
Pero quero, ou polo menos intento, non ser demagogo, pois teño comprobado que a maioría das críticas que se fan neste sentido á nosa Igrexa proceden de xente que non a quere, á que lle gustaría que desaparecese, a lo menos da vida social.
Non é o meu caso. Pero creo que se Xesús se fixese Home neste mundo actual, sería, en teoría, máis de esquerdas que de dereitas. Digo en teoría, porque teño coñecido a moitas, moitas persoas de “dereitas” (entre as que inclúo a miña nai) que intentaron cumprir o mandato evanxélico o mellor que puideron, e a moitas persoas de esquerdas que, fóra a súa adscrición nominal, levaban unha vida que xa quixesen para si moitos das persoas ás que eles tildaban de “fachas”.
En conclusión: Gustaríame ser cristián, dos do Evanxeo, pero iso é tan difícil, que xa hai tempo que renunciei a conseguilo.
O que si pido, suplico e ata esixo, é que dunha puñetera vez, neste país, tan católico e tan extraevanxélico, ninguén nos veña a esgrimir a Cruz como a súa bandeira, a non ser que vexamos nel unha Teresa, un Casáldiga ou un Sobriño, por pór algún exemplo de cristiáns coherentes.
Obvio o partido político polo que se presentou este cura, pois creo que escribiría o mesmo fose o partido que fose.
Unha cousa teño crara: A xerarquía á que coma católico debo obedecer debe aterse sempre ao que Xesús explicitou de forma crara e rotunda: “A Deus o que é de Deus e ao César o que é do César”.
Pero se nunha parroquia un cura incumpre este principio e desde o púlpito aconsella, case que impón, votar a un partido determinado, ¿por que esa xerarquía non adopta a mesma medida?
A coherencia non é a virtude que por desgraza ten adornado á Igraxa española.
Pero quero, ou polo menos intento, non ser demagogo, pois teño comprobado que a maioría das críticas que se fan neste sentido á nosa Igrexa proceden de xente que non a quere, á que lle gustaría que desaparecese, a lo menos da vida social.
Non é o meu caso. Pero creo que se Xesús se fixese Home neste mundo actual, sería, en teoría, máis de esquerdas que de dereitas. Digo en teoría, porque teño coñecido a moitas, moitas persoas de “dereitas” (entre as que inclúo a miña nai) que intentaron cumprir o mandato evanxélico o mellor que puideron, e a moitas persoas de esquerdas que, fóra a súa adscrición nominal, levaban unha vida que xa quixesen para si moitos das persoas ás que eles tildaban de “fachas”.
En conclusión: Gustaríame ser cristián, dos do Evanxeo, pero iso é tan difícil, que xa hai tempo que renunciei a conseguilo.
O que si pido, suplico e ata esixo, é que dunha puñetera vez, neste país, tan católico e tan extraevanxélico, ninguén nos veña a esgrimir a Cruz como a súa bandeira, a non ser que vexamos nel unha Teresa, un Casáldiga ou un Sobriño, por pór algún exemplo de cristiáns coherentes.
6/11/2011
Vázquez era o máis "listo"
Se fixeramos unha encuesta entre os da anada de 1966 no Seminario preguntando quen era o máis listo de todos e con excelentes notas, seguro que gañaba Váquez. E para que logo digan que a xente intelixente e traballadora non vai para arriba!! Aí o temos ao cargo dos policías máis listos de España metendo entre reixas aos que se pasan de listos por fóra das leis.
Poden velo na prensa de hoxe
6/05/2011
Para ler os lugueses: Entre hortas e portas
Entre hortas e portas. Lembranza e efusión lucense. Xosé M. González. Tris Tram.
Debía ser libro de lectura obrigada para lugueses. Un feixe de artigos que tratan do noso Lugo, das súas xentes, das súas prazas, rúas, bares, historias... de tantas cousas e xentes.
O capítulo titulado Curas e misas (p. 109) fala de moitos coñecidos polos exseminaristas, coma o Castiñeira.
Di na páxina 10: O colexio dos Maristas é un tétrico e escuro labirinto. As pelotas burlan a barrira e van caer ó Seminario... e as nosas ía caer ós Maristas.
Recomendado, pois, léano.
5/30/2011
5/28/2011
5/23/2011
5/19/2011
Mes de maio, mes das flores, mes de María
Ademais daquel con flores a María, que madre nuestra es... alguén lembra que actividades diferentes se facían neste mes da Virxe?
5/16/2011
Día das Letras Galegas
Alguén lembra se se facía algunha referencia ás Letras Galegas no Seminario?
Agora si que mudaron as cousas ata os cans das cidades falan galego. O outro día un adolescente dicía que el só falaba galego co seu can, co resto do mundo en castelán.
Cousas da vida, como diría Castelao5/09/2011
Outra de abades
Un bispo estalle botando a bronca a un crego dunha parroquia luguesa:
Que te pongas vaqueros ... pase
Que lleves camisas hawaianas... pase
Que te hagas una coleta con el pelo que tienes... pase
Pero que en Semana Santa pongas un cartel de ¡¡Pechado por
defunción do fillo do Xefe!! Eso si que nooo....!!!
Que te pongas vaqueros ... pase
Que lleves camisas hawaianas... pase
Que te hagas una coleta con el pelo que tienes... pase
Pero que en Semana Santa pongas un cartel de ¡¡Pechado por
defunción do fillo do Xefe!! Eso si que nooo....!!!
4/22/2011
Semana Santa
Que aburrida era a Semana Santa, con tanto oficio e tanta catedral. Cando empezaron a dar as vacacións eran despois para que na semana puideramos ír a todo, ata a algunhas procesións en fileiras (cando as rapazas nos dicían: pelo corto y cara de burro, seminarista seguro). Os que cantaban ben aínda pasaban algo mellor o tempo. Como se podería pasar na igrexa na que estaba esta curiosa peza do coro: un xabarín tocando a gaita. Está na provincia de Girona, onde puidemos comprobar que todos os oficios son en catalán, alí Deus non fala case só castelán.
4/15/2011
Cortiñas
Saúdos para o compañeiro de estudos Antonio Cortiñas que hoxe podemos ver en La Voz de Galicia (edición de Lemos) explicando como evitar que os amigos do alleo nos dean a lata
4/09/2011
Xosé Alvilares
A este crego contestatario non o traían ao Seminario dar conferencias nos tempos de Ona de Echave, xa se armara unha boa por traeren o Padre Silva de Ourense, se entrase Alvilares, mi madriña! E tal e como escribe... hoxe tampouco creo que o leven moito polo Seminario: «Da man de Carrasco Rouco, a Igrexa de Lugo regresa ao pasado». Ver artigo completo
4/08/2011
4/01/2011
3/28/2011
O manípulo
Pide un blogueiro que se poña foto do manípulo.
Aquí poden ver un blog en se fala ben do asunto
E aquí un resumo na Wikipedia
3/27/2011
3/23/2011
Chegou a primavera a Bueu
Un exseminarista mándanos estas fotos primaverais. Di que o tulipan foi traído da mesma Holanda e que as flores son de mirabel. Así era como dicían no Seminario que era a vocación, había que coidala coma unha flor
3/19/2011
3/06/2011
O torno do comedor
No comedor tiñamos que nos comunicar coas cociñeiras polo torno aquel xiratorio, igual cós dos conventos de clausura. E el que pecado podía ter o ver a cociñeira? No vello convento de Santa Clara, en Coimbra, aínda se conserva o buraco na parede para o torno (véxase o furado no que asentaba). Eramos coma monxas de clausura.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)