Hoxe La Voz de Galicia presenta como destacada a reportaxe sobre don Julio F.
Doval o único cura da promoción 1966 do Seminario de Lugo. Máis
importante que a toma de posesión do Presidente do Goberno ou Pedro
Sánchez:
De xira dominical co pastor Doval
Acompañamos un domingo ao dinámico cura de Oural, con 17 parroquias ao seu cargo
SARRIA / LA VOZ 31/10/2016 05:00
Ver as fotos de La voz
Fai frío á beira da igrexa de Santa María de Vilamaior (Sarria). É un templo pequeno pero limpo e ben restaurado, coa súa cuberta case nova. Non se move unha folla ás nove e media da mañá, ata que chega o Focus de don Julio , que aparca nun pequeno lameiro xunto á igrexa, baixa e toca a campá. Hoxe hai misa de domingo. Facía case un mes que non ocorría, pero Julio Fernández Doval, 63 anos, sacerdote e con 17 parroquias ao seu cargo, xa estivera o día anterior, nun funeral. Así que fai unha predición: «Aquí non imos ter máis que seis ou sete persoas». Abre a porta e segue a súa rutina, coloca os cadernos onde están os cantos, acende veas, vaise vestindo e contando cousas: «Aquí veño dúas veces ao mes. Tento facelo en todas as parroquias». Explica que se van adaptando á configuración que establece un centro interparroquial onde todos os domingos hai misa ás doce e media. E, segundo o día, acode antes a oficiar a unhas ou a outras.
O centro, explica, é tamén a referencia da vida relixiosa no seu ámbito territorial: onde se fan as grandes celebracións, a catequese... Mentres segue coas súas explicacións un par de mulleres acceden ao templo; logo chega un matrimonio. A porta péchase ás dez en punto con seis fregueses, ante os que don Julio oficia unha misa exprés: «Chega ben», di unha señora á saída. O escaso público detense un momento na fría mañá antes de volver a casa, para ratificar que están encantados co seu párroco, ao que despiden a un tempo, aínda que o cura escoita a petición dunha freguesa: «A próxima semana, un pouco máis tarde, eh?». E sorrí. Coma se estivese o patio para elixir a hora. Ás 10.25 xa imos camiño da seguinte parada: Nespereira, onde a misa é ás once.
-Un pouco xustos de tempo.
-Nah. Está todo controlado. Xa teño os tempos moi tasados.
E así debe ser, porque atravesamos as pistas interiores do concello mentres o cura explícanos que estamos no noveno coche desde que se ordenou: «Tiven un 127, dous Pandas, tres Ford Fiesta e agora xa vou polo terceiro Focus». E de todos ten cousas que contar. Xovial e locuaz, Julio Val non permite o silencio.
Nespereira e Oural
En Nespereira repítese a escena de Vilamaior , aínda que con algo máis de público. Unha señora explica que vén desde un concello veciño, que é onde reside, pero acode á misa da súa parroquia natal porque alí están enterrados os seus pais, dando outra clave ao sentido que ten manter o culto nestes lugares azoutados polo despoboamento. Mentres o sacerdote prepara a misa, no exterior aprovéitanse os xa non tan abundantes raios de sol para recordar que naquela parroquia houbo escola e médico. Pero cando Julio Fernández inicia a liturxia, a pequena igrexa conta con nove fregueses.
De novo no coche, Julio responde sen subterfugios cando lle pregunto canto gana: «O salario mínimo máis un complemento por quilometraxe. Uns mil cen euros ao mes». Leva pateando a zona desde 1983 e viviu como testemuña excepcional o acelerado despoboamento do medio rural e a caída de efectivos da Igrexa para atender á súa xente e ao seu patrimonio, pero celebra seguir adiante porque, di, nas parroquias rurais é onde se pode levar adiante un labor pastoral máis directa. E, evidentemente, todo o mundo coñece a este cura, chaparro e dinámico, coroado cunha densa cabeleira de pelo blanquísimo e ao que custa seguirlle o ritmo: «É que fixen deporte ata hai pouco. Xogaba ao fútbol».
A seguinte e última parada é Oural, a vila cementeira que tanto bota de menos os bos tempos de Cosmos . «A igrexa é un monumento ao cemento», dinos o cura. E así é: unha construción semicircular, moderna e de puro formigón. Alí si, asistimos a unha misa máis repousada e cun público de maior densidade poboacional. Hai familias con nenos, xente maior e un coro moi animado que dinamiza a liturxia. En total, uns sesenta fregueses. A igrexa parece chea. Esa é a misa que constitúe a celebración central da semana e o cura baixou revolucións. Da acelerada xira matinal pasou a un modo máis pausado e reflexivo. Cando acaba, un grupo de señoras explican como colaboran na catequese, o coro, os preparativos das festas: «Sábenos levar», di unha delas.
Máis tarde, Julio contará o trajín que lle supoñen festas, funerais e aniversarios, mentres nos ensina o próximo Val de Lóuzara, onde un día foi o párroco e onde todo o mundo o coñece e saúdao. El tamén os coñece. A fondo, moitas veces. ¿Que vai pasar cando xa non poida? «Xa se sabe que nós morremos coas botas postas. Pero alguén virá substituírnos. Seguro».