12/23/2008

Agasallo de Nadal

Hoxe non hai foto, non fai falta. Porque Quintana nos dedica a todos nada menos ca un poema. Gocemos con el:

OS AMIGOS VELLOS

Do outro lado do espello,

onde non hai tempo,

onde non hai días para contar:

tal vez resida o paraíso.


Tal vez os desexos

non sexan necesarios,

nin a satisfacción

que dá un regreso.


Tal vez non exista esquecemento,

E as lembranzas

non poidan sorprendernos,

coma os cativos.


Do outro lado do espello,

onde as mans son mornas,

como de escuma celestial

e paxaros de neve:


tal vez os amigos

sexan centenares

e os apartes, para durmir

coma unha pedra.


Tal vez non sexa necesario

que un viño tenro,

unha fin de semana de decembro,

nos achegue á guerra fugaz

dos quince anos.


Aquí abaixo, moi abaixo,

onde a terra doe

e as sombras morren

cada noite de inverno.


Non existe outra vacina

contra os golpes canallas,

que a presenza tenaz

dos Amigos vellos.

XL FERREIRO


12/22/2008

Vacacións de nadal


Polo día de hoxe (ou onte) acostumabamos a marchar ben contentos para pasar uns días coas nosas familias. Enchiamos os autobuses que partían de Lugo. Xa daquela o señor José Lobelle (hoxe dá nome a un equipo de fútbol sala dos mellores) fretaba un Land Rover para levar a xente da Barrela e arredores. Cando por estas datas algún levaba o colchón era sinal de que fora convidado a deixar o Seminario porque o seu comportamento non era axeitado para conservar a vocación.
O Seminarista en Lugo desde 1966 deséxalles a todos os visitantes deste blogue (teñan ou non que ver co Seminario) que pasen as festas o mellor posible. Polo menos tan ben como o pasou este Seminarista na comida do día 6 tan ben acompañado polo poder espiritual (Padre Doval) e o terreal (Alcalde Taboda).

12/20/2008

Vista aérea

Aquí están os Seminarios vistos desde o ceo hai uns poucos anos cando estaban en obras para faceren os edificios sobre a nosa paseada horta. Agora tamén se poden ver no Google Earth


12/18/2008

Que comiamos no Seminario?

Para algúns a comida era moi mala e sobrevivían co matute prohibido que lles mandaba a familia. Outros din que comían mellor ca na súa casa, que a mostra era que sobraba o pan ás veces e logo non repoñían ata que se comían os codelos duros. Coma en tantas cousas cada quen ten a súa versión. O que está claro é o que di o noso compañeiro hoxe no Xornal, que a xente ten dereito a saber o que come. O Taboada sempre foi un dos máis listos do curso e asiduo naqueles títulos que cada ano entregaban aos mellores expedientes. Sabe o que di.

12/13/2008

Moita conversa o día 6. Vese que Cuñarro e Comeiro tiñan os contos atrasados. E Taboada E. algo lle estaba a dicir ao de enfrente.

12/09/2008

O xefe da mesa no xantar

Non hai dúbida ningunha de que é o xefe da mesa, foi quen convocou, quen veu de lonxe, quen estaba feliz pola vitoria de Obama, quen pronunciou o brindis o día 6, que lembrou que para o ano é o día 5, quen avisou que hai que ir pensando no cincuentenario do 2016 se os achaques nos deixan. Sobra poñer o nome ( e mesmo o alcume), todos o sabemos.

12/08/2008

Entrega de cds

No xantar do día 6 Penalonga trouxo CDs de fotos para todos, aquí está entregándollo a Méndez Costa (gran porteiro, como Iríbar). Así que cando haxa tempo iremos poñendo aquí algunha desas fotos. Estean atentos!


12/06/2008

Excelente xantar

Velaquí as caras de satisfacción dos ex-seminaristas de 1966 cando xantaron no Manuel Manuel hoxe sábado 6 de decembro. Contos, conversas, bromas, lembranzas, como anda este e aquel, que foi de fulanito, quen demo será este desta foto... tantas cousas! E erguemos as copas de cava para brindarmos por presentes e ausentes e o Jaime dixo o de yes, we can en honor ao seu novo presidente que todos agardan con ilusión. Aos postres Penalonga (merece un monumento o rapaz) agasallounos a todos con CDs de fotos. O primeiro en marchar é cada ano o padre Julio que sempre ten unha misa (previamente retrasada para poder vir). Jaime xa nos deixou convocados para o día 5 de decembro do ano que vén. Non se pode latar.

12/03/2008

Sábado, sábado...

Se hai algún dos compañerios que aínda non se anotou para a comida do sábado que non deixe pasar o tempo, que se anote xa. Que non se vai arrepentir, que o imos pasar moi ben pois temos moitos contos atrasados. Os que foron o ano pasado xa pasou un ano, o resto aínda temos máis que escoitar, que nos imos facendo vellos e veñen achaques e doenzas e logo xa nolo saca o médico. Se os americanos fixeran estudos verían que as comidas de ex-seminarista son beneficiosas para quen teña problemas co colesterol, co azucre, coa tensión, coas transaminasas... que para comer Lugo

11/21/2008

Vaia cos seminaristas de hoxe. O outro día había unha exposición en Santiago e estaban os seminaristas de visita. Os monitores comentáronlles que tal cousa a podían ver logo no Seminario en internet e seica contestaron:
No seminario non temos Internet porque o Señor non usa cables nen fíos, o Señor comunícase por bluetooth.
Mi madriña! Que adiantos! Nos nosos tempos comunicábase por alquelas radios de pilas que metiamos debaixo das sabas para escoitarmos falar de fútbol. Agora igual ata buscan a vocación con GPS.

11/19/2008

Xantar anual


Coma todos os anos chega puntualmente a carta de Jaime convidando ao xantar no Manuel de Lugo. Canta máis xente se anime mellor. De novo grazas aos compañeiros Jesús Fernández, José Penalonga e José Antonio Polín polo traballo da organización. Así que o día 6 de decembro haberá que marcalo na axenda: Seminario de Lugo

11/03/2008

Achégase o xantar?

É costume que o primeiro sábado de decembro nos xuntemos en Lugo. Hai un grupo de lugueses xenerosos comandados desde a distancia polo Jaime que sempre se encargan de organizar todo. No ano 2002 polo que se ve algo lle estaba a contar o Trigo ao Cuñarro.

10/29/2008

Vaia grupo de mozos!

Xente seria e traballadora. Daquela eran o futuro, a esperanza de cambiar o mundo. E hoxe igual son respectados profesionais: profesores, banqueiros, policías, gardas civís, libreiros, ats, funcionarios, oficinistas... e moito máis... De que ano era esta foto?

10/15/2008

A horta do Maior

Eramos moitos pero nunca imaxinamos que collería tanta xente:
San Froilán Melendi batió el recórd de público al congregar a 32.000 seguidores en la Horta do Seminario

El ovetense «diexou cativo a Carlinhos Brown», según la concejala de cultura.

(15-10-08)

10/03/2008

O San Froilán

Estamos nas festas do San Froilán. Sempre entrabamos no Seminario aí polo día sete en plenas festas. Nós tamén viñamos a mairoría das aldeas coma Pelúdez e a señora Filomena (os da foto) e alucinabamos con tanto chigre e atracción que había no Campo da feira, muro con muro do Seminario. Viñamos cos nosos cartiños para pasar o trimestre (unas raspas dos avós, outras dos padriños, algo dos pais) que logo entregabamos ao Padre Superior que facía de banqueiro. O problema era que antes de entrar moitos xa gastabamos ese día boa parte dos cartos no Campo da Feiro e logo o trimestre facíase moi longo e non había nin con que comprar os cromos dos futbolistas. Tamén entón eran tempos de crise, como agora...

10/02/2008

Vázquez

Lemos en El País do 2-10-08: España golpea una red de pedofilia con 18.000 usuarios en Internet.

La policía detiene a 121 personas e imputa a otras 96 por pornografía infantil

Internet conecta cada rincón del mundo. Pero también hace globales los delitos que se propagan en la Red. Es el caso del tráfico de pornografía infantil. En el verano del año pasado, la Brigada de Investigación Tecnológica (BIT) de la Policía Nacional comenzó con la Policía Federal de Brasil una investigación para localizar y dar caza a consumidores de pornografía infantil que les llevó a identificar a 18.000 usuarios de 75 países. En España, la pesquisa cristalizó ayer en la mayor operación contra este tipo de delitos, con 121 personas detenidas y otras 96 imputadas en 15 comunidades autónomas acusadas de descargar y distribuir material pedófilo a través de Internet.

Coñecen o comisario da foto? O Xefe da Brigada de Investigación tecnolóxica da Policía Nacional, Manuel Vázquez. Xa poden botarse a tremer os cacos que operan pola internet, que Vázquez xa de novo foi sempre unha persoa moi competente e traballadora, ademais dun bo compañeiro. E debía ser de por alá as terras do Incio. Que teña moitos éxitos e así estaremos moito máis tranquilos os que andamos a miúdo pola rede.


9/23/2008

Quen non estivo no Seminario?

A ver, quen non estivo no Seminario? Por todas partes imos topando homes que estiveron no Seminario hai anos. Uns aturamos máis tempo as misas (a foto é do Maior, coa zona da capela) e outros menos. Hoxe na TVG o popular presentador Piñeiro tamén confesaba que el estivo un ano no Seminario, aínda que sería o de Ourense, e que entón eran moitos... coma nós. A ver se este ano na reunión anual tamén hai moita xente....! Xa non falta tanto?

9/18/2008

As notas


Metíannos a todos naquela aula grande o día en que daban as notas. E don Basilio, o reitor, ía lendo en alto as notas de todos. Sempre había algo de ruxerruxe pero de vez en cando don Basilio facía un silencio e sacaba as gafas para verlle a cara a alguén... entón facíase o silencio a ver quen sería o premiado con malas notas. E don Basilio ía debullando os resultados:

-Piedad

-Disciplina

-Aplicación

-Conducta en clase

-Modales

-Aseo

Eu xa non lembro ben se eran estas as primeiras que lía, seguro que alguén por aí aínda garda o boletín de notas. E claro, suspenso en Piedad e Disciplina era algo terrible, a expulsión tan temida non anadaba lonxe e daquela non valía contarlle milongas aos pais. Os Padres controlaban todo: a relixiosidade ou piedade (comulgar, confesar, portarse na capela), o comportamento xeral (disciplina), o ser bos estudantes e chapar e levantar a man na clase (aplicación) o portarse ben nas clases estando en silencio e facendo algo a pelota (conduta en clase), o falar ben o castelán (modales) o andar cos zapatos limpos e atados (aseo). Creo lembrar que se repetía case sempre a mesma nota, excepto en modales ou aseo? onde baixaban en picado os galegofalantes.
Agora seica Berlusconi en Italia quere poñer notas de comportamento nos institutos e escolas. Que nos pague unha viaxiña a calquera de nós que lle vai de asesor.
Ah, e logo seguían as notas das materias: lingua, latín, historia... relixión (outra vez).... a de galego aínda non se inventara...
Estes da foto si que eran bos en fútbol... ata tiraron este retrato co Castiñeira

9/14/2008

Un párroco

De chegar a cura este ex-seminarista estaría encantado sendo o párroco desta igrexa da Cervela. Unha igrexa con moito mérito, moi antiga e cunha curiosa cuberta do adro (debaixo do tellado case se ve colgado un curioso aparello para levar os cadaleitos). Na Cervela o último domingo de agosto é a Santa Lucía, as andas e as imaxes cóbrense con arcos floreados cando saen á procesión e os danzantes bailan para elas unha danza moi antiga. Os da Cervela seguen conservando esta fermosa tradición que case estivo a punto de perderse por falta de mozos danzantes. Pois si que sería un pracer misar o día da festa na Cervela! (grazas ao Moncho pola foto)

9/08/2008

Pegerto

Curioso nome este de Pegerto. No noso curso o Pegerto estivo ata COU, despois en vez de aliviar as penas das almas... dedícase a aliviar en Chantada as penas dos corpos con moita dedicación e agradecemento da xente. Tamén era don Pegerto o Mordomo do Seminario. Este nome vén do sur da provincia, alá en Buciños-Carballedo, onde está o santo. En 1830 o Papa Pío VIII outórgalle a un bispo da zona o corpo do mártir San Pegerto (cinzas) topado nas catacumbas de San Calisto de Roma e un vaso con Sangue e a Lápida de pedra do sartego que ten gravado "PEGERTVUS ". E o 9 de setembro todos os anos se celebra en Buciños o san Pegerto, ao que acudían romeiros da contorna, moitos xa pasaban a noite anterior alí porque viñan da Virxe do Faro, que ó o día 8. Este santo era moi avogoso para os mozos que entraban en quintas.
E resulta que na zona moitos meniños levaban o nome de Pegerto (que moita xente pronunciaba Peguerto, e en galego seica debía ser Pexerto). Fóra da contorna o nome é descoñecido e o normal é confundilo cun apelido. Pero antes de chegarmos nós houbo no Seminario durante moitos anos un padre espiritual que formou a xeracións de curas e que se chamaba don Pegerto... e logo algúns curas foron espallando o nome polas parroquias da diocese.

9/07/2008

Un tío cura


Moitos tiñan un tío cura que exercía de padriño/protector ou fora quen animara ao rapaz a entrar no seminario. E ás veces ter un tío ben situado na curia é un seguro de ascenso. Que llo pregunten aos nosos contemporáneos do Seminario de Mondoñedo! Eles tamén sacaron un cura na promoción pero resulta que o tal viña sendo sobriño do cardeal Rouco Valera e agora xa é nada menos que bispo de Lugo. Está ben claro que ten padriño se bautiza. Unha pena que o noso don Julio non tivese un tío cardeal para poder ser bispo de Mondoñedo e devolverlles a pelota aos do norte.

6/23/2008

Prohibido hablar gallego

Xa en varias ocasións se comentou neste blog o feito de prohibir falar o galego neste edificio do Seminario que tan ben se conserva. Pero hoxe traemos aquí as polémicas palabras de don Armindo o cura de Santa Eulalia de Vedra:
Por los años 1940 non prohibían hablar gallego en el Seminario. Hoy dicen que eso era una barbaridad. Y yo digo que era un acierto, pues el Gallego ya lo aprendíamos en casa y en el colegio debíamos aprender el Español. Si hoy los niños hablan gallego en casa y en el colegio también, ¿Cuándo van a practicar la Lengua de Cervantes?
Que lles parecen?

6/17/2008

Frontón

Cantos partidiños de frontón se botaron nestes soportais cando chovía!! Había algúns curas que eran verdadeiros expertos en pasear por eles mentres xogabamos e había que estar pendente tanto da pelota coma do cura. Menos mal que as pelotas viñan gratis cos zapatos gorila que moitos gastabamos nos invernos. Creo lembrar que no lado do túnel tamén estaban os baños??

5/25/2008

O Lugo perdeu

Vemos na foto como alguén tira a porta. Pero é unha foto rara porque o que tira debía ser o que parase, xa que o tirador é nada menos que Iríbar, o noso grande porteiro daquela. Nestes días andaron en Lugo para poder xogar a promoción a segunda, pero perderon na casa o último partido e quedaron fóra, de teren un bo porteiro como o noso Iríbar non perderían. Agora terán que mirar o que fai o Pontevedra do hai que roelo

5/17/2008

Laboratorio

Mándame esta foto un seminarista de 1964: o laboratorio do Seminario ao que entón levaba moito un profesor apelidado Leirado para explicar a física. Eu non lembro tal cousa, a memoria só garda o que lle parece e cantos máis anos pasan máis señorita se fai. Parece que aínda hoxe gardan estes aparellos que agora xa son de museo. Alguén lembra algo disto?

5/13/2008

O túnel

Isto é o que queda hoxe daquel túnel que comunicaba os dous seminarios, o Maior e o Menor, está tapeado. Tiñamos que cruzalo cada vez que iamos ao comedor e aos campos do Maior. Cantos castigos houbo por romper as filas ou o silencio obrigado, cantas bromas se fixeron!!! E agora só hai un buraquiño na parede polo que poder axexar. Que quedará debaixo da rúa? algún espírito de seminarista que non acougou? Pois vemos a marca pintada de branco para poder aparcar... neso acabou parte do Seminario nun parking... no Menor e no Maior.

5/07/2008

Mala sorte cos aplausos


En xuño de 1967 (EN SEGUNDO) foi a Guerra dos seis días na que Israel conquistou a Península do Sinaí. Resulta que entón na comida do mediodía nos lían algunha noticia importante e cando escoitamos ao Padre de turno lernos que Israel vencía aos exipcios (esa mesma Israel que sempre tiña que perder na Historia Sagrada dos libros) produciuse un aplauso espontáneo de apoio aos sufridos israelitas. E vaia bronca que nos caeu ... que non se podía aplaudir a unha guerra (ademais o Réxime e a prensa da época eran ben pouco amigos de Israel). Primeiro aplauso perdido!
Un ano despois, en 1968 (EN TERCEIRO), España gaña Eurovisión coa famosa canción do La,la,la.. e volta a aplaudir porque aquelo si era merecido e durante anos a prensa e o réxime estiveron orgullosos desa magnífica vitoria. Hoxe vemos na prensa que a tal vitoria foi un tongo, vamos, que foi comprada polos xerarcas da TVE do 68. Así que segundo aplauso perdido! pero polo menos neste non levamos unha bronca.

Así está hoxe aquela zona do Seminario onde comiamos e aplaudiamos

5/06/2008

Un bo aparcamento

Se imos a Lugo que mellor sitio para aparcarmos que o Seminario, onde estivemos aparcados uns aniños. Mais fíxense no anuncio das obras e do Instituto Teolóxico Lucense! Non ven un home con barba e pelo longo... como cambiaron os tempos... coas que algúns pasamos por ter o pelo longo e agora a imaxe dos teólogos é un barbudo-melenudo. Ai, se espertase don Basilio!!! El que diría?, igual ata botaba a melingreta coma daquela que montaramos unha folga no Seminario?

5/05/2008

Obras

Para os que andan lonxe de Lugo, que vexan como está a esquina do edificio do Seminario Maior. Parece que a obra é seria, polo menos o cartel é xeitoso. O que saia desta remodelación non ha de ter que ver nada con aquela parte de atrás que nós chamabamos a palleira... e que xa entón estaba algo, algo...
Aproveitamos para saudar desde aquí aos da promoción que empezou en 1964 que seica tiveron a súa comida anual o pasado sábado, que aproveite!!!

4/16/2008

Castiñeira

Este home marcou a nosa época. Vivimos o grande cambio de Don Basilio ao Castiñeira. Que home adiantado aos tempos... non hai máis que lembrar aquelas marabillosas audicións de música clásica ... e para que nos entrase mellor enchía os intermedios cos contos do mestre Gila. O Castiñeira deulle pulo á Scholla Cantorum, cantas viaxes, cantos caramelos, cantas boas lembranzas para os que pasaron por ela. Acabouna corvertendo nunha orquestra con saxofón, guitarrra, etc. En 1971 foi nomeado reitor do Seminario, andariamos por 5º ou 6º? ata que foi cesado en 1981. Morreu en 1989.
Para saber máis del Galicia dixital

4/13/2008

Rugby

A maioría das fotos que temos daqueles tempos están relacionadas co deporte. Coma esta na que tres destacados reciben unhas medallas. Por que sería? Que gañarían? O máis normal era algo de fútbol. Pero houbo outros deportes. Cama cando chegou aquel señor con acento estranxerio e se montou un espectacular campionato de rugby no que participamos todos. De pronto o rugby pasou a ser o deporte do Seminario. Ah, pero como neste xogo hai que empurrar, tirar, bloquear... pois reconvertérono nun xogo sen violencia. O balón era o típico de rugby, non se podía pasar o balón cara adiante... pero cada un de nós levaba un pano colgado por detrás no pantalón curto... e para deter o xogo, para bloquear había que lle coller o pano ao xogador contrario... e creo que foi tamén daquela cando daban coca-cola a todos os participantes. Non o pasamos mal co invento, pero pouco durou e volvemos as de sempre... o balón redondo de toda a vida.

4/04/2008

Xeados no Parque

Así están hoxe moitas plantas no noso país. O día foi de calor e quentou ben. Cando chegaba este tempo e iamos de paseo, cantas veces fomos ao Parque!! E claro, coa calor que ben entraban os xeados daquel carriño branco! O problema é que case sempre había que facer cola porque eramos moitos a comprar. Pero un día descubrín que quen estaba ao cargo do carriño dos xeados era un veciño meu, da mesma parroquia, que me viu, chomou e serviume un riquísimo xeado saltándome unha ben longa cola. Que importante me sentín aquel día, nin un ministro de Franco podería saltarse aquela apretada cola! Pero eu si.

3/28/2008

O Catecismo

Estabamos destinados a ser os pastores que gobernasen os rabaños de crentes na diocese de Lugo polo que debiamos saber o libro máis importante, aquel que todo o mundo tiña que saber para facer a primeira comunión, o Catecismo.
Que nos lembra hoxe? A ver cantos eran os sacramentos e cales? a que non acorda? (bautismo, confirmación, penitencia, eucaristía, unción de enfermos, orde sacerdotal e matrimonio). Ben nos lembra que os pecados capitais eran 7, pero cales? (soberbia, avareza, luxuria, ira, gula, envexa e preguiza). E, claro, contra os sete pecados tería que haber sete virtudes que viñan sendo..... (humildade, xenerosidade, castidade, paciencia, templanza, caridade e dilixencia). A que non che acordaba que a dilixencia era unha virtude... só che acordaban as dilixencias das películas de vaqueiros... Ai, esa memoria como anda! Porque claro, por suposto que todos lembramos os 10 mandamentos, faltaría máis??????? O sexto, por exemplo

(1: Amarás a Deus sobre todas as cousas
2:Non tomarás o nome de Deus en van
3:Santificarás as festas
4:Honrarás a teu pai e a túa nai
5:Non matarás
6:Non cometerás actos impuros
7:Non furtarás
8:Non dirás falso testemuño nin mentirás
9:Non consentirás pensamentos nin desexos impuros
10:Non cobizarás os bens alleos)

Anda, resulta que o noveno tamén existía... penseches que estaba no sexto!?

3/18/2008

19 de marzo día do Seminario

O día de San José era tamén o día do Seminario, día de festa. Moitos tiñan a sorte de poderen saír por Lugo adiante toda a mañá a pedir axudas coma se fose o Domund. E todos tiñan a oportunidade de comer de festa, unha comida que nin se podían imaxinar o resto do ano. E ata houbo un ano en que veu o mesmísimo bispo en persoa?
E por que o día de San José? Aquí conta a historia a Conferencia episcopal...
E este ano como coincide a festa co mércores de Semana Santa seica se trasladou a festa ao pasado día nove... tempos!!!

3/12/2008

Semana Santa




Cando nós empezamos a ter vacacións de Semana Santa era na semana seguinte porque a Semana Santa era para quedar en Lugo e asistir a todos os oficios; nos últimos anos xa na Catedral. O bo era que non había clase, o malo... que un se aburría un montón con tantas horas de capela/catedral. Os que lle daban ben ao canto, eses tiñan traballo dobre. ..
Lembro que había unha procesión con moita sona (a da Virxe da Esperanza) que pasaba entre os dous Seminarios porque ía ata o cárcere a resgatar un preso ... e ían vestidos de verde e sempre desfilaban e tocaban os mariñeiros de Ferrol.
Diso si que librabamos nós de desfilarmos....

3/08/2008

Os cromos

Que ben se pasaba facendo a colección de cromos de futbolistas cada tempada!!! comprar, cambiar, repasar cada día as existencias!!! Era todo un deporte. Mesmo os que non eramos moi dados ao fútbol tamén participabamos deste evento. É que alí era moi difícil non participar nos acontecementos futbolísticos. E quen non vai lembrar as aliniacións daquel Pontevedriña que era o orgullo de todos os galegos, o "hai que roelo". Quen non me pregunten quen xogaba naquel Madrid ou Barça do 1967, pero si lembro sen mirar nomes como: Cobo, Irulegui, Batalla, Cholo, Martín Esperanza, Neme... Aquel si que era un equipo... e Pasarón debía ser unha pota a punto de estoupar...

3/05/2008

A bolsa da roupa

Moitos tiñamos un curioso sistema de lavandaría. Metiamos a roupa nunha bolsa de tea e cada quince días viaxaba no coche de liña e volvía lavada. Mesmo nos xuntabamos os da zona para facer unha grande bolsa común e os pais turnábanse para levar e traer o bolsón ata o coche. Desde o Seminario encargábase un dos conserxes que levaba propina como ten que ser.
Cando volvía a bolsa traía a roupiña, algún matute e cartas que as nais metían entre os calzóns porque nas cartas normais había censura. Entregábanse abertas no salón de estudo e tamén se recibían abertas.... non fose que a vocación se desviase por camiños indesexados. Por iso miña nai inventara un sistema de contraseñas para que nas cartas (mesmo nas metidas na bolsa que non se fiaba) nós lle dixeramos a verdade do que nos pasaba. Ai, as nais, como as botabamos de menos no primiero ano!!
Esta foto debe ser da xuntanza de 2001?

2/25/2008

A sotana

Non ten cara porque nós non levamos sotana.

O noso debeu ser o segundo curso que no Seminario xa non chegou a poñer sotana. despois de tantísimos anos con rapazolos ensotanados e nós nada. Agora non temos fotos para mostrar ás amizades con tal orixinal uniforme!!! Non sei se alguén se fixo algunha foto de lembranza coa sotana dalgún amigo máis vello? Nin mandilón ao principio nin sotana logo, fomos seminaristas de terceira. Quedamos sen aquela festa que vimos nos maiores: viñan os pais e facíase unha grande cerimonia. E desde entón a levar a sotana para se preparar para cura doutros tempos coa súa sotana, dulleta e tella. Porque vaia se tiña importancia a sotana! Lembran cando veu o circo da Ciudad de los Muchachos e antes chegou o Padre Silva a darnos unha charla. E vaia escándalo que se armou entre algúns curas porque nin sotana traía, que exemplo para nós!!! Se polo menos trouxera o alzacuellos!

Había que ver os do Maior, que non podían nin sacar a sotana para xogar nos recreos e atábana á cintura. E que guapos ían naquelas ringleiras de ensotanados cando saiamos de paseo polo Parque: sotana e bonete de cor azul. E nós cos nosos pantalóns normais, menos aquel ano que un superiror nos uniformara de calzón curto igual a todos os pequenos.


2/18/2008

e para comer, Lugo

Velaquí aqueles muros do campo de fútbol, do outro lado estaba o mundo (cos seus perigos). Este equipo era de primeira, todos excelentes xogadores. algún deles aínda anda por Lugo. Se todos os primeiros sábados de nadal aínda seguimos xantando xuntos é grazas a un grupiño de compañeiros de Lugo que sacan tempo para organizar, chamar por primiera e segunda vez, xuntar fotos, dar noticias deste e daquel... Vicente, Fernández, Penalonga, Doval... e ... e... (co adestrador Jaime ao lonxe) forman un equipo de primeira e conseguen moito público cada ano alá xunto a onde estaba Frigsa. Por certo, quen será o mirón que se coou entre Villaravid e Taboada?
Entrando en Lugo había carteis que poñían "y para comer Lugo" por iso os seminaristas que empezaron no 66 o queren comprobar cada ano.

2/16/2008

ora pro nobis

Ora pro nobis... así dicían as ladaíñas de tanto rosario como alí rezabamos. Meu pai que non tiña estudos sabía as ladaíñas en latín. Eu que estudei latín non as dicía en latín, que as diciamos en castelán. E por que non en galego que era a lingua que falabamos a maioría? Vaia guerra a que había contra o galego que non era lingua fina para un sacerdote. Nada de falar en galego para as clases, rezar...! e tamén se meteron en que non se podía falar en galego entre nós. E houbo aquel ano famoso das cartolinas con cadrados... e cada falta un cadrado que caía... e ao acabar os cadrados xa todo estaba perdido!! E resulta que falar en galego cun compañeiro era falta e mesmo se fomentaba que os acusicas (e espías) fosen co conto: "padre, Pérez está hablando e gallego con López" e viña o padre armado cun cortauñas e alá vai outro cadradiño máis! Menos mal que a campaña acabou fracasando porque bastantes sobriños de curas e enchufados e bos estudantes acababan caendo pillados in fraganti co galego e tamén porque moitos non fixeron caso (tres urras polos da Fonsagrada!!!!). Mais depois daquelas manobras moita xente se preguntaba por que tiña unha nota tan baixa en modales/aseo (mesmo tendo boa nota en piedad /disciplina /aplicación /conducta en clase). Pois resulta que era por falaren en galego que como non era lingua fina, ía en contra do aseo e modales dun futuro padre ... pois iso.
Menos mal que nos concertos do Círculo das Artes nos últimos anos a Schola Cantorum xa remataba (outra vez o Castiñeira) co himno galego e había seminaristas que se preguntaban por que ao final da sala no público había uns señores maiores que se poñían de pé emocionados.

2/12/2008

Expulsados


Cantos destes acabarían expulsados! Porque aínda foron moitos os que tiveron que marchar de vacacións levando o colchón (xa se sabía deste estigma: expulsado) porque se lles dixera que era mellor que non volvesen. E aínda por enriba a tradición era que na familia non o tomasen moi ben.
Coma un antepasado que chegou á casa dicindo que non se afacía no Seminario e quería deixalo, seu pai xa o levou ese mesmo día a rozar nos toxos e o mozo cambiou de opinión.
Ou aquel veciño que tendo un fillo no Seminario, cando o rapaz tería 14 ou 15 anos, namorouse dunha moza, e díxolle ao pai que quería plantar do Seminario e “roubarse” coa moza e embarcar para Buenos Aires. Ao pai non lle chistou moito o asunto porque pensaba que o fillo viviría mellor de cura que casado coa tal. Para ver de lle quitar o vezo do corpo, o veciño acordou levar con el ao rapaz ás casas onde ía traballar. Parece ser que o pai cargaba ao fillo cuns feixes de herba verde grandísimos... e á señora da casa, aquelo dos feixes tan grandes non lle pareceu ben e así llo dixo ao pai. A resposta deste foi: “Fágolle esto, señora, porque coido que, aplicándolle distes canavuchos, non lle ha dar para andar tan pronto ao boi” (é dicir -comparando cun becerro-: fágolle isto porque dándolle destas malas espigas pronto vai peder o celo)
Homenaxe a todos os rebeldes e expulsados.

2/09/2008

Curso 1972-1973

Velaquí os últimos valentes que chegaron a COU. Viviron unha experiencia única. Residían no Maior e asistían a clases como alumnos oficiais no Instituto Masculino ao outro lado da rúa. Eran tempos de cambio (coma na serie da tv Cuéntame). Eles mesmos nomearon por votación un encargado de curso que controlaba e anotaba as incidencias, tiñan unha liberdade non vista dentro daquelas paredes nunca. Había unha excelente relación entre eles e pasábano pipa. Pero esqueceron regar a flor da vocación sacerdotal -angúns xa andaban máis preocupados polas mozas- e... só quedaron tres no ano seguinte e ademais marcharon de Lugo... foron estudar lonxe e o Seminario quedou baleiro de alumnos que empezaron en 1966...

2/01/2008

Melena e fronte despexada

Hoxe moitos adolescentes nas cidades deixan o pelo que lles tape os ollos. Nós tiñamos as melenas que as circunstancias permitían pero coa fronte despexada. O pelo longo do cuarto pola esquerda da primeira fileira foi todo un acontecemento no Seminario. Tivo que soportar as recriminacións e reproches de case todos os padres. Pero aquel valente rapaz ¿de Triacastela? soubo manter o tipo e a rebeldía e foi exemplo para todos nós aínda que non nos atrevésemos a tanto pelo e tan ben coidado coma el.
De fondo está a caraterística arquitectura do Seminario Maior. Que anos despois vimos no case desaparecido Balneario da Ferraría do Incio, seica foi o mesmo arquitecto.

1/30/2008

Aquel corte de pelo!

Así era a moda en 1972. Arestora estas testas están ben cambiadas e algunhas son moi fáciles de peitear. Estas caras tiñan pinta de comerse o mundo, semellan mirar o futuro con seriedade e con ilusión. Hoxe os fillos da maioría xa son máis vellos ca eles cando a foto. E a natureza que aparece de fondo... será a da horta do Maior?

1/27/2008

Exercicios espirituais


O mellor dos exercicios espirituais era cando un collía unha pedriña e a ía levando a patadiñas ata o outro extremo do campo do Menor, daba a volta e seguía... Porque duraban moito (3?, 4? días). O primeiro día a cousa estaba suave, o segundo xa lle atacaban co inferno e a condenación eterna. Menos mal que o último día xa era a salvación e o perdón, e todos contentos e felices. O problema é que se suspendía todo: clases, recreos, competicións. E que desde o comezo ao final en todos eses días non se podía falar en ningures (campos, corredores, comedor), todo era predicación e meditación... menos mal que quedaban as pedriñas... Por que tería que inventalos S. Ignacio de Loyola?

1/23/2008

Campos de fútbol

No Menor os balóns escapaban aos Maristas. E no Maior? Vaia campos! Estaba o regulamentario, grande, que se utilizaba só nos acontecementos. A diario dividíase en varios. Había dous campos pequenos que atravesaban o grande. E había o campo da nogueira... o ano pasado aínda estaba a nogueira no mesmo sitio. E había o campo da Feira. Polo que os balóns tamén se escapaban ao campo da feira (hoxe estación de autobuses) e algunha vez ata algún voaba por enriba dos muros do cárcere (o de fóra o dos presos). Estabamos ben rodeados! E hoxe chega un a Lugo e que mellor sitio para aparcar o coche que o Seminario, si, alí mesmo onde estaban os campos...

1/17/2008

A súa maxestade o balón

Se querías ser alguén tiñas que xogar ben. A popularidade estaba en relación directa co ben que lle dabas á pelota. E sobre todo ao fútbol, que era o rei. Quen non era seguidor dun equipo? E a maioría do Real Madrid que estaba nos seus tempos gloriosos. Por iso faciamos fotos daqueles gloriosos equipos e se algún era torpe de seu ... pois poñiámolo de Miguel Muñoz (adestrador do Madrid) e asunto solucionado! Setguro que este equipiño algo gañou...

1/15/2008

A vincha está no rocho

Saímos de excursión e tiñamos que levar unha vincha. Onde se gardaban as vinchas?, pois no rocho. Quen non sexa de Lugo non sabe o que é un rocho. E quen non estivera no Seminario non sabe que aos balóns lles chamabamos vinchas (como as vexigas dos porcos inchadas e secas). Non primeiros cursos estabamos nós tan felices xogando ao balón e viña un maior, dáballe un patadón e balón aos Maristas!. E aínda por enriba marchaba todo contendo dicindo: embarqueille a vincha ao pito. Que tempos!!!

1/14/2008

O matute

Das comidas que nos daban haberá opinións para todos os gustos. Como cando nos empezaron a poñer salchichas e a maioría nin as probaba, dicíase que eran carniza, e había algún que lle metía as del e as dos amigos. Por iso algúns recibían da casa o matute, que suplía as carencias do comedor. Canto chourizo, xamón, chocolate, latas... se papou ás escondidas! Como gozou algún seminarista comendo chourizo no water o día de venres santo!!!! Que ben sabía o matute!!
Aquí se pode ver o ben provistos que iamos cando se facía algunha excursión...

1/12/2008

A cascarillla


E el que sería aquela cascarilla? Cal sería a fómula máxica que nos daba forzas para toda a mañá? Segundo algún era cacao con leite e mesmo había quen dicía que un só bidón de leite chegaba para o almorzo de todo o Seminario... vaia oh! Quen non se lembra das cascarilleiras, tan cómodas para verter o líquido nas tazas.

Di a prensa que hoxe os da TVG presentaron unha serie televisiva nun Seminario en Santiago, pena que non fose o de Lugo...