Expulsados

Cantos destes acabarían expulsados! Porque aínda foron moitos os que tiveron que marchar de vacacións levando o colchón (xa se sabía deste estigma: expulsado) porque se lles dixera que era mellor que non volvesen. E aínda por enriba a tradición era que na familia non o tomasen moi ben.
Coma un antepasado que chegou á casa dicindo que non se afacía no Seminario e quería deixalo, seu pai xa o levou ese mesmo día a rozar nos toxos e o mozo cambiou de opinión.
Ou aquel veciño que tendo un fillo no Seminario, cando o rapaz tería 14 ou 15 anos, namorouse dunha moza, e díxolle ao pai que quería plantar do Seminario e “roubarse” coa moza e embarcar para Buenos Aires. Ao pai non lle chistou moito o asunto porque pensaba que o fillo viviría mellor de cura que casado coa tal. Para ver de lle quitar o vezo do corpo, o veciño acordou levar con el ao rapaz ás casas onde ía traballar. Parece ser que o pai cargaba ao fillo cuns feixes de herba verde grandísimos... e á señora da casa, aquelo dos feixes tan grandes non lle pareceu ben e así llo dixo ao pai. A resposta deste foi: “Fágolle esto, señora, porque coido que, aplicándolle distes canavuchos, non lle ha dar para andar tan pronto ao boi” (é dicir -comparando cun becerro-: fágolle isto porque dándolle destas malas espigas pronto vai peder o celo)
Homenaxe a todos os rebeldes e expulsados.