HISTORIA IMCOMPLETA DUN TAL FEDRIÑO
Fedriño chegou á miña aldea con tres anos. Só falaba castelán (como podedes supoñer, o dato referido á súa idade xa aparece traducida ao galego).
Era de familia ben, pero o feito de trasladarse a un pobo tan pequeno estranaba bastante aos malpensados veciños da vila.
Dende pequeno mostrou un aquel especial que o facía ser respectado, pero ao mesmo tempo rexeitado polos outros nenos vilegos de toda a vida.
Como ocorre con todo becho vivente, Fedriño medrou. Pero non medrou como os da súa especie adoitan medrar. O seu corpo negásabe a obrigar á súa pobre nai a mercarlle pantalóns e camisas das que agora se coñecen coma XL. Non podía permitirse ese luxo. Bastante tiña a pobre con conseguir a ración mínima alimentaria para sacar adiante aquelas cinco bocas inconscientemente insaciables.
Pero esa falta de talle quedaba máis que compensada coa súa medra no aspecto intelectual. No dominio da lingua, por exemplo, era o mellor da escola, e ata o mestre, cando falaba Fedriño, poñia un interese especial en escoitalo.
Pero tiña unha eiva que afeaba a súa perfecta dicción: Pronunciaba sempre o pe como efe. Para el, a pel era a fel, o pelo o felo, o pai o fai, …
Pero o grave do asunto non estaba só na súa mala pronuncia, senón que este mesmo troco producíase ao procesar mentalmente este maldito fonema. Para el, oír dicir dalguén que tiña “poder”, que “podía”, que sempre “podería”, era algo que o abafaba e o enchía de envexa.
Cando tiña que confesar, dáballe vergoña non ter nada que dicirlle ao cura, polo que antes de ir á igrexa buscaba algunha vítima para ser merecedor dunha absolución como é debido. Ocasión que lle proporcionaba o cruzarse con algunha das solteironas do pobo que non lle caía moi aló, para berrarlle, a unha distancia prudencial: “Futa, futeira! Ti o que precisas é unha boa firola para a túa ferrecha!
Os seus pais xa non sabían que facer para correxir aquela anomalía. Levárono aos mellores especialistas na materia (os logopedas de hoxe). Pero ninguén atopou a verdadeira causa desta singular dislexia.
Soamente un deles, que era de Monforte e estaba preparando o exame para unha praza de psiquiatría (palabra que Fedriño sería incapaz de pronunciar) que quedara vacante en Lugo, asociou este defecto audio-mental cunha innata desviación freudiana do neno. Comprobou que das cen palabras que lle mandou escribir, en todas aquelas nas que aparecía un pe e que o cambio nas mesmas deste fonema por efe facía que adquirisen un significado relacionado co sexo, o interfecto pronunciaba e escribía indefectiblemente efe.
Este dictame deixou moi preocupada á súa nai, pero moi fachendoso ao seu pai, que presumía de terlle transmitido o que ten que ter un home.
Polo demais, era un neno encantador. Cos homes, coas mulleres casadas –se eran gordas e con fillos- e coas vellas non había outro na vila máis disposto a botarlles unha man no que necesitasen. Coas rapazas, en cambio, a súa atención non era de todo desinteresada. Tamén estaba disposto a botarlles unha man, … , pero a súa educación e innata timidez obrigábanlle a disimular, coa consecuente represión de testosterona, o que máis tarde lle ía pasar dura factura.
Pasou o tempo tamén naquela vila, a pesar de parecer morta, e Fedriño foi recomendado polo párroco para ingresar no seminario, pois viu nel un futuro bispo. Esa recomendación fixo del un perfecto “seminarista”. Despois de sufrir máis dunha despiadad burla, e dado que o ambiente matíñao afastado de termos que o inducisen ao fatal efe, cunha forza de vontade extraordinaria e tras horas e horas, sacadas moitas veces ao sono, de repetir unha e mil veces a serie “pata, peta, pita, pota” (serie que deixaba sempre incompleta por respecto ao lugar no que se atopaba), chegou a vencer aquel defecto de dicción que tantos problemas lle tiña ocasionado. Sentíase tan satisfeito, que repetía unha e outra vez, viñese ou non a conto: “O mellor exemplo para comprender a cacofonía é o que di: PPeppe PPérez ppeluquero corta o ppelo ppor ppoucas ppesetas”.
No aspecto académico todo ía ben. Curso tras curso, os “meritissimus” xa non impresionaban aos seus pais nin irmáns.
No aspecto persoal, xa tiña superadas as reticencias daqueles que o tachaban de “ o chulería forasteiro”.
Nos deportes, aínda que sen calidades innatas para ser un bo futbolista, coma outros compañeiros , aos que só lles faltou un Mourinho ou un Guardiola para facer deles figuras deste deporte, a súa entrega fixo que ata parecese bo.
Pero con todo iso, algo lle dicía no seu interior que o seu lugar non estaba alí.
Quizais influíra nesa idea a imprudente ubicación que lle foi asignada no Maior. Sabedes onde incidiu o Maligno que lle asignasen habitación? Xusto fronte ao Intituto Feminino!
Pero fose o que fose, ao rematar os cursos de filosofía, despidiuse de compañeiros, de mestres e da súa especial “Amiga”, á que sempre sentiu ao seu carón, tanto nos momentos bos coma malos. “Amiga” á que tentou visitar de novo, pero que as reformas no seminario impedíronlle atopala no lugar no que falaba con ela do divino e do humano cando compartían edificio. Menos mal que as comunicacións espirituais non pagan canon e a súa operatividade só depende da vontade dos interlocutores. Polo que anos máis tarde, despois do desfogueo postseminarístico, volveron a entablecer unha canle fluída.
Os coñementos, un tanto trasnoitados, pero con arraigados alicerces, que recibiu no seminario facilitáronlle unha doada saída no mundo do ensino.
Como todo bo español da época tivo que facer o servizo militar. E tocoulle a Marina de Gherra (como diría hoxe, despois de trinta anos na Barbanza). Ben é verdade que por sorte, ou por protección divina, non provocou ningún afundamento dos barcos nos que tivo que prestar os seus servizos. As únicas vítimas dese tempo retribuído unicamente coas “racións a prata” foron o seu fígado e a súa “re-putación”
Cumprido co seu deber patrio, casou, traballou arreo no ensino, e pouco a pouco, e sen darse conta, fíxose, segundo di o seu carné, un vello. E aquí comezou unha nova etapa para el.
Como puidestes comprobar, a súa historia non sería máis ca unha das moitas historias anónimas que protagonizaría calquera dos máis ignorados seres humanos, se non fose porque nos plans da Providencia estivese previsto que ese suxeito insignificante era xa dende non se sabe cando un futurible e inexplicable candidato a ser o protagonista dunha historia digna de converterse nun bestseller en calquera de tantos programas-lixo que se emiten nas cadeas de agora e que gozan de tan numerosa e “selecta” audiencia.
O caso é que a Divina Providencia, que ao ser Divina, é a máis benévola das Institucións coñecidas ao longo da historia da humanidade, tivo que decidir a quen ía premiar nesta era histórica, seguindo o seu costume bíblico.
Pero nesta ocasión, a toma dunha decisión “veridigna e xusta”, como obrigan as súas estrictas normas, atopouse cun problema que nin os máis avezados asesores da Corte Celestial eran capaces de resolver.
Se difícil lles fora atopar un mínimo número de homes xustos para salvar Sodoma, maís dificultades entrañaba agora dar cun ser humano que polo menos cumprise coas mínimas normas esixibles nas bases deste lonxevo concurso e que ao mesmo tempo fose quen de poder ser exposto coma exemplo aos demais.
Así que chegou o día –ou como se conte alí o tempo- da votación na que os “animosos” (conditio sine qua non se accede ao cargo) asesores do Presidente Supremo tiñan que designar candidato á nominación, pois o prazo xa fora prolongado varias veces e non era o caso de facerlles a competencia na demora ao Tribunal Supremo dun perdido país chamado España (máis coñecido por aqueles lares como Hispania).
O escrutinio foi moi laborioso. O posible candidato que non era descreído, era fanático; o que se xactaba de ser ateo adoraba os cartos; o que tiña voto de humildade envexaba o cargo do seu superior; os que tiñan voto de castidade … Bueno, eses xa foron excluídos do escrutinio tras a primeira proba á que foron sometidos. E así pasou o mesmiño ao examinar outros moitos colectivos.
A cousa prolongouse tempo e tempo, ata que un dos membros, que desexaba resolver tan molesto asunto e poder acceder ao seu merecido descanso eterno, propuxo outorgar o premio ao chou.
E así foi como saíu elexido o noso Fedriño, non sen certas reticencias daqueles membros dese xurado que na súa vida terreal xa tiveran pasado por circunstancias semellantes e que sabían por experiencia que quen fai un cesto fai un cento.
Os outros membros, que pola época virtuosa que lles tocou vivir non tiveran ocasión de ter que rexeitar ningún bo plan, ou aqueles que dende o berce sempre foron virtuosos per se, tamén aceptaron a decisión cun enfático: “Alea iacta est!”
En descargo desta divina decisión, cabe argumentar que tan experimentado xurado daba por descontado que, despois de tantos anos, a obsesión do afortunado seleccionado por fricalizar o fonema pe, e o máis grave, de levalo á práctica, xa estaría maís que resolto, non pola súa santa virtude, senón por virtude dos achaques prostáticos e similares propios dos sesaxenarios.
Así, resolta a selección do candidato, só faltaba determinar a natureza da recompensa.
Dados os antecedentes do elexido, pensouse en sufragarlle a través dunha doazón espiritualmente inducida nalgunha boa freguesa os gastos dunha residencia, rexida por monxas de idade non inferior aos setenta anos. Pero debido á crise de vocacións, en todas esas benéficas institucións había persoal hispanoamericano en idade de merecer. Polo que esta opción foi unanimemente rexeitada.
Aínda que coñecedores do risco que iso levaba consigo, decidiron finalmente polo máis fácil, que o premio consistise nunha visita en forma de Primitiva millonaria ao elexido, pois confiaban en que o bo do noso Fedriño ía aproveitar esos cartos para facer o ben entre os seus semellantes, sen distinción de xénero nin idade.
Pero o que non contaban aqueles subordinados da Providencia –cousa lóxica dada a súa antigüidade no cargo- era con inventos como o da viagra e outros artiluxios que producen, segundo din, un efecto parecido ao do túnel do tempo. Dise que unha morea de millóns converten ata a Ronaldinho no mesmiño Brat Pitt do Titanic.
Como aínda foi onte cando se produciu a visita da Primitiva a Fedriño, non sei cal vai ser a súa reacción. Pero prometo tervos informados.
NB: Calquera parecido coa realidade, sobre todo respecto á visita da Primitiva millonaria, con quen isto escribe é por desgraza puro recurso literario. A única visita dunha primitiva que recibiu o autor deste conto foi a dunha concelleira de Riveira, que leva cincuenta anos no concello, para comunicarlle que tiña unha multa por aparcar sobre o beirado dunha beirarrúa desta centenaria cidade.
Era de familia ben, pero o feito de trasladarse a un pobo tan pequeno estranaba bastante aos malpensados veciños da vila.
Dende pequeno mostrou un aquel especial que o facía ser respectado, pero ao mesmo tempo rexeitado polos outros nenos vilegos de toda a vida.
Como ocorre con todo becho vivente, Fedriño medrou. Pero non medrou como os da súa especie adoitan medrar. O seu corpo negásabe a obrigar á súa pobre nai a mercarlle pantalóns e camisas das que agora se coñecen coma XL. Non podía permitirse ese luxo. Bastante tiña a pobre con conseguir a ración mínima alimentaria para sacar adiante aquelas cinco bocas inconscientemente insaciables.
Pero esa falta de talle quedaba máis que compensada coa súa medra no aspecto intelectual. No dominio da lingua, por exemplo, era o mellor da escola, e ata o mestre, cando falaba Fedriño, poñia un interese especial en escoitalo.
Pero tiña unha eiva que afeaba a súa perfecta dicción: Pronunciaba sempre o pe como efe. Para el, a pel era a fel, o pelo o felo, o pai o fai, …
Pero o grave do asunto non estaba só na súa mala pronuncia, senón que este mesmo troco producíase ao procesar mentalmente este maldito fonema. Para el, oír dicir dalguén que tiña “poder”, que “podía”, que sempre “podería”, era algo que o abafaba e o enchía de envexa.
Cando tiña que confesar, dáballe vergoña non ter nada que dicirlle ao cura, polo que antes de ir á igrexa buscaba algunha vítima para ser merecedor dunha absolución como é debido. Ocasión que lle proporcionaba o cruzarse con algunha das solteironas do pobo que non lle caía moi aló, para berrarlle, a unha distancia prudencial: “Futa, futeira! Ti o que precisas é unha boa firola para a túa ferrecha!
Os seus pais xa non sabían que facer para correxir aquela anomalía. Levárono aos mellores especialistas na materia (os logopedas de hoxe). Pero ninguén atopou a verdadeira causa desta singular dislexia.
Soamente un deles, que era de Monforte e estaba preparando o exame para unha praza de psiquiatría (palabra que Fedriño sería incapaz de pronunciar) que quedara vacante en Lugo, asociou este defecto audio-mental cunha innata desviación freudiana do neno. Comprobou que das cen palabras que lle mandou escribir, en todas aquelas nas que aparecía un pe e que o cambio nas mesmas deste fonema por efe facía que adquirisen un significado relacionado co sexo, o interfecto pronunciaba e escribía indefectiblemente efe.
Este dictame deixou moi preocupada á súa nai, pero moi fachendoso ao seu pai, que presumía de terlle transmitido o que ten que ter un home.
Polo demais, era un neno encantador. Cos homes, coas mulleres casadas –se eran gordas e con fillos- e coas vellas non había outro na vila máis disposto a botarlles unha man no que necesitasen. Coas rapazas, en cambio, a súa atención non era de todo desinteresada. Tamén estaba disposto a botarlles unha man, … , pero a súa educación e innata timidez obrigábanlle a disimular, coa consecuente represión de testosterona, o que máis tarde lle ía pasar dura factura.
Pasou o tempo tamén naquela vila, a pesar de parecer morta, e Fedriño foi recomendado polo párroco para ingresar no seminario, pois viu nel un futuro bispo. Esa recomendación fixo del un perfecto “seminarista”. Despois de sufrir máis dunha despiadad burla, e dado que o ambiente matíñao afastado de termos que o inducisen ao fatal efe, cunha forza de vontade extraordinaria e tras horas e horas, sacadas moitas veces ao sono, de repetir unha e mil veces a serie “pata, peta, pita, pota” (serie que deixaba sempre incompleta por respecto ao lugar no que se atopaba), chegou a vencer aquel defecto de dicción que tantos problemas lle tiña ocasionado. Sentíase tan satisfeito, que repetía unha e outra vez, viñese ou non a conto: “O mellor exemplo para comprender a cacofonía é o que di: PPeppe PPérez ppeluquero corta o ppelo ppor ppoucas ppesetas”.
No aspecto académico todo ía ben. Curso tras curso, os “meritissimus” xa non impresionaban aos seus pais nin irmáns.
No aspecto persoal, xa tiña superadas as reticencias daqueles que o tachaban de “ o chulería forasteiro”.
Nos deportes, aínda que sen calidades innatas para ser un bo futbolista, coma outros compañeiros , aos que só lles faltou un Mourinho ou un Guardiola para facer deles figuras deste deporte, a súa entrega fixo que ata parecese bo.
Pero con todo iso, algo lle dicía no seu interior que o seu lugar non estaba alí.
Quizais influíra nesa idea a imprudente ubicación que lle foi asignada no Maior. Sabedes onde incidiu o Maligno que lle asignasen habitación? Xusto fronte ao Intituto Feminino!
Pero fose o que fose, ao rematar os cursos de filosofía, despidiuse de compañeiros, de mestres e da súa especial “Amiga”, á que sempre sentiu ao seu carón, tanto nos momentos bos coma malos. “Amiga” á que tentou visitar de novo, pero que as reformas no seminario impedíronlle atopala no lugar no que falaba con ela do divino e do humano cando compartían edificio. Menos mal que as comunicacións espirituais non pagan canon e a súa operatividade só depende da vontade dos interlocutores. Polo que anos máis tarde, despois do desfogueo postseminarístico, volveron a entablecer unha canle fluída.
Os coñementos, un tanto trasnoitados, pero con arraigados alicerces, que recibiu no seminario facilitáronlle unha doada saída no mundo do ensino.
Como todo bo español da época tivo que facer o servizo militar. E tocoulle a Marina de Gherra (como diría hoxe, despois de trinta anos na Barbanza). Ben é verdade que por sorte, ou por protección divina, non provocou ningún afundamento dos barcos nos que tivo que prestar os seus servizos. As únicas vítimas dese tempo retribuído unicamente coas “racións a prata” foron o seu fígado e a súa “re-putación”
Cumprido co seu deber patrio, casou, traballou arreo no ensino, e pouco a pouco, e sen darse conta, fíxose, segundo di o seu carné, un vello. E aquí comezou unha nova etapa para el.
Como puidestes comprobar, a súa historia non sería máis ca unha das moitas historias anónimas que protagonizaría calquera dos máis ignorados seres humanos, se non fose porque nos plans da Providencia estivese previsto que ese suxeito insignificante era xa dende non se sabe cando un futurible e inexplicable candidato a ser o protagonista dunha historia digna de converterse nun bestseller en calquera de tantos programas-lixo que se emiten nas cadeas de agora e que gozan de tan numerosa e “selecta” audiencia.
O caso é que a Divina Providencia, que ao ser Divina, é a máis benévola das Institucións coñecidas ao longo da historia da humanidade, tivo que decidir a quen ía premiar nesta era histórica, seguindo o seu costume bíblico.
Pero nesta ocasión, a toma dunha decisión “veridigna e xusta”, como obrigan as súas estrictas normas, atopouse cun problema que nin os máis avezados asesores da Corte Celestial eran capaces de resolver.
Se difícil lles fora atopar un mínimo número de homes xustos para salvar Sodoma, maís dificultades entrañaba agora dar cun ser humano que polo menos cumprise coas mínimas normas esixibles nas bases deste lonxevo concurso e que ao mesmo tempo fose quen de poder ser exposto coma exemplo aos demais.
Así que chegou o día –ou como se conte alí o tempo- da votación na que os “animosos” (conditio sine qua non se accede ao cargo) asesores do Presidente Supremo tiñan que designar candidato á nominación, pois o prazo xa fora prolongado varias veces e non era o caso de facerlles a competencia na demora ao Tribunal Supremo dun perdido país chamado España (máis coñecido por aqueles lares como Hispania).
O escrutinio foi moi laborioso. O posible candidato que non era descreído, era fanático; o que se xactaba de ser ateo adoraba os cartos; o que tiña voto de humildade envexaba o cargo do seu superior; os que tiñan voto de castidade … Bueno, eses xa foron excluídos do escrutinio tras a primeira proba á que foron sometidos. E así pasou o mesmiño ao examinar outros moitos colectivos.
A cousa prolongouse tempo e tempo, ata que un dos membros, que desexaba resolver tan molesto asunto e poder acceder ao seu merecido descanso eterno, propuxo outorgar o premio ao chou.
E así foi como saíu elexido o noso Fedriño, non sen certas reticencias daqueles membros dese xurado que na súa vida terreal xa tiveran pasado por circunstancias semellantes e que sabían por experiencia que quen fai un cesto fai un cento.
Os outros membros, que pola época virtuosa que lles tocou vivir non tiveran ocasión de ter que rexeitar ningún bo plan, ou aqueles que dende o berce sempre foron virtuosos per se, tamén aceptaron a decisión cun enfático: “Alea iacta est!”
En descargo desta divina decisión, cabe argumentar que tan experimentado xurado daba por descontado que, despois de tantos anos, a obsesión do afortunado seleccionado por fricalizar o fonema pe, e o máis grave, de levalo á práctica, xa estaría maís que resolto, non pola súa santa virtude, senón por virtude dos achaques prostáticos e similares propios dos sesaxenarios.
Así, resolta a selección do candidato, só faltaba determinar a natureza da recompensa.
Dados os antecedentes do elexido, pensouse en sufragarlle a través dunha doazón espiritualmente inducida nalgunha boa freguesa os gastos dunha residencia, rexida por monxas de idade non inferior aos setenta anos. Pero debido á crise de vocacións, en todas esas benéficas institucións había persoal hispanoamericano en idade de merecer. Polo que esta opción foi unanimemente rexeitada.
Aínda que coñecedores do risco que iso levaba consigo, decidiron finalmente polo máis fácil, que o premio consistise nunha visita en forma de Primitiva millonaria ao elexido, pois confiaban en que o bo do noso Fedriño ía aproveitar esos cartos para facer o ben entre os seus semellantes, sen distinción de xénero nin idade.
Pero o que non contaban aqueles subordinados da Providencia –cousa lóxica dada a súa antigüidade no cargo- era con inventos como o da viagra e outros artiluxios que producen, segundo din, un efecto parecido ao do túnel do tempo. Dise que unha morea de millóns converten ata a Ronaldinho no mesmiño Brat Pitt do Titanic.
Como aínda foi onte cando se produciu a visita da Primitiva a Fedriño, non sei cal vai ser a súa reacción. Pero prometo tervos informados.
NB: Calquera parecido coa realidade, sobre todo respecto á visita da Primitiva millonaria, con quen isto escribe é por desgraza puro recurso literario. A única visita dunha primitiva que recibiu o autor deste conto foi a dunha concelleira de Riveira, que leva cincuenta anos no concello, para comunicarlle que tiña unha multa por aparcar sobre o beirado dunha beirarrúa desta centenaria cidade.
Pedro J. Rovira
Ningún comentario:
Publicar un comentario