Exposición de pintura

O día 2 de setembro inaugurouse no Hotel María Pita da Coruña unha exposición de pintura do compañeiro (de Pedro) Manuel Fernández Sucasas e estará aberta ata o 5 de novembro. Se pasades por esta cidade non deixedes de ollala. O pintor encargoulle facer a presentación a Pedro J. Rovira. E aí vai:  

CADROS QUE FALAN GALEGO

“Un soneto me manda hacer Violante,

que en mi vida me he visto en tal aprieto; …” 

Lope de Vega

O Alcoiano sempre foi o equipo con máis moral da liga do fútbol español. Pero o feito de que eu aceptase facer un comentario sobre a obra pictórica de Manuel Fernández Sucasas, dados os meus escasos coñecementos na materia, vai supor para ese equipo un grave risco de quedarse sen tan loado galardón.

Pero Manolo, para min, antes que un admirado pintor é un bo amigo, unha persoa de ben. Alguén que na arte que máis destaca é na arte de facerse querer por todos aqueles que temos a sorte de contar coa súa amizade.

Foi por iso que non fun quen de negarme á súa solicitude. Pero debo confesar que despois de dar o SI, sentinme tan abafado como adoita sucederlle a quen o fai diante do cura cando casa. 

E como o prometido é débeda, aquí tedes este humilde, pero sinxelo e sentido comentario dos cadros que tiven a sorte de poder contemplar, pois a miña arriscada dispoñibilidade xa tivo o seu premio ao poder acceder a todos eles.

 Como en anteriores presentacións da súa obra xa se facía un detallado curriculo da súa prolongada andaina no mundo da arte , non vou repetir as súas virtudes pictóricas, pois neste caso, cúmprese á perfección aquilo de que máis vale unha imaxe que mil palabras, máxime se esas mil palabras (de boa vos librastes!) ían ser dun lego na materia coma min.

Debo recoñecer que o feito de poder ollar os cadros con calma, só ante eles, sen comentaristas “profesionais”,  que case sempre che queren facer ver o que eles din ver, pero que ti non ves por ningures, é o que me permite  expresar libremente o que eses cadros me dixeron a min, nese intre, seguro de que a vós, que tendes a oportunidade de poder contemplalos agora, tamén vos van dicir algo novo. No meu caso, cada un deles infundiume unha sensación distinta, pero ante ningún me sentín indiferente. 

Seguindo a orde cronolóxica que o autor me indicou, comecei o meu persoal percorrido polas obras da súa primeira época. Por aquelas nas que o pintor mostra aínda a inxenuidade de quen vai descubrindo un mundo que ata entón permanecía encuberto para el, pero que xa latexaba nos seres cotiáns que o arrodeaban. Desta época, que se eu fose un verdadeiro crítico, catalogaría cun adxectivo rimbombante, pero que como non o son, chamareille simplemente época dun realismo puro e duro,  son dúas as obras das que confeso terme namorado: O cadro das mans e mais o cadro da fiestra:

- No primeiro deles, conmovinme ante unhas mans que reflicten nas súas mil e unha enrugas o traballo de toda unha vida, pero que sen embargo transmiten unha inmensa sensación de paz e de tenrura.

- No segundo, a fiestra, a pesares de estar pechada, deixa ver tras ela o remol de tantas vidas xa esquecidas que alí moraron. A min, prométovolo, ao mirar entre as rañuras das súas avelladas táboas, pareceume ver a muller daquelas maxestosas mans.      

Como poderedes comprobar, en moitas outras obras do noso artista predominan os cadros nos que a paisaxe galega queda reflictida na súa infinidade de matices.

Son cadros que amosan unha pincelada fresca e vibrante. A luz neles trócase nun ouropel de cores, cada un dos cales  –o azul, o amarelo, o laranxa, o violeta, …- parece querer sobresaír sobre os demais, pero vese como a man do artista controla estes fratricidas ímpetos cromáticos e impón unha prodixiosa harmonía que envolve ao espectador que os contempla. Neste aspecto, o que máis me impresionou en todos eles foi a empatía do seu creador co máis recóndito desa nosa paisaxe.

Chegar a plasmar materialmente toda a variadade de cores que o viandante pode contemplar se se deixa perder, por exemplo, polas marabillosas terras do noso Courel, só está ao alcance de pintores avezados. Pero conseguir transformar esas cores en esencia vital que fai remover no interior de quen olla o cadro un aquel indefinido, pero moi fondo, que vai máis aló do simple cromatismo empregado, iso é privilexio intransferible que só posúe quen anímicamente forma parte desa mesma paisaxe.

A captación do hálito que desprenden os nosos prados, os nosos montes, o noso ceo e a técnica de atrapar esa misteriosa auréola nos sulcos que traza o pincel no cadro, son prerrogativas que están vedadas  a todo aquel que non teña mamado dende a súa nenez o zume enxebre da nosa patria.

Só pintores coa sensibilidade e dominio da técnica que posúe Manuel Fernández Sucasas fannos sentir ante a súa obra un non sei que íntimo e profundo que nos leva a revivir experiencias que xa aniñaban no noso subconsciente. 

Estou seguro de que esta exposición non vos vai defraudar. Nela non só atoparedes as obras ás que, posiblemente con máis boa vontade que acerto, fixen referencia, senón outras moitas que presentan aspectos moi innovadores dentro das tendencias máis actuais da pintura contemporánea. 

Manuel é un pintor que, dende a súa esencia galega, sabe darlle á súa obra unha dimensión cosmopolita que a fan merecedora de ocupar por méritos propios un lugar destacado nas galerías de máis renome non só de Galicia, senón tamén de fóra da nosa Comunidade.

Por desgraza, o grao de recoñecemento dispensado aos nosos artistas polas distintas institucións non adoita correspoderse co que cadaquén vale, senón que depende máis de que conte ou non cun bo padriño que saiba e queira exercer a súa influencia sobre as canles mediáticas. O meu desexo sería que, polo menos no terreo da arte, non funcionase o enchufismo, pero sei que o meu desexo non pasa de ser unha pura utopía, pois nesta nosa Galicia segue a rexer o principio de quen ten padriño se bautiza e quen non, queda de “expósito”.

Para rematar, como se di nalgúns espots publicitarios, se non quedastes satisfeitos, devolverásevos o tempo que  teñades perdido escoitándome. Grazas, ante todo, por terme aturado ata o final. Moitas grazas.

Pedro J. Rovira Magariños