Nin “O Principiño”, nin “A illa do Tesouro”, non, as
miñas primeiras e marabillosas historias eran os “Ejemplo” que en cada día da
Novena das ánimas traía o libro de oracións da Mamá Carmen: Áncora de
salvación, Milano, 1990. Todos eran sobre o Purgatorio.
Contaba un tal Tomás de Cantimprato que un home tiña unha doenza moi moi dolorosa,
pediulle a Deus curar e El mandoulle un Anxo que lle deu a escoller antes de
entrar no Ceo entre: a) penar un ano máis de enfermidade b) tres días no
Purgatorio. Escolleu o paisano os tres días de purga. E cando xa non aturaba
máis de tantos anos de horrendo Purgatorio chamou ao Anxo e protestoulle.
Contestoulle o Alado: pediches tres días e aínda non levas un e xa pensas que
levas moitos anos. En vista da dureza do sitio, o home pediu moitos anos de
doenzas na Terra antes ca un só día de Purgatorio. Iso era o sitio ao que ían
os condenados por un simple “pecado venial”, por unha parvadiña.
Si, amigos do Facebook. Unha cativa de 7 anos por
falar na igrexa sen necesidade, a purgar. Unha irmá de San Pedro Damiano por
escoitar con gusto unha canción profana, a purgar (aínda non había YouTube!).
Un relixioso por non facer a venia de cabeza ao dicir “Gloria patri”, a purgar.
Outro por quentarse ao lume máis tempo do ordinario no inverno, a purgar. E 500
anos estivo naquel lume un pai por ter descoidado a boa educación dos seus
fillos.
Fin da parte 1.
Ningún comentario:
Publicar un comentario