Hai un tempo que lin Conexión Tubinga e a recomendei neste blog. O autor puxo na súa páxina este comentario.
HISTORIA DA NOVELA III
Hai uns días recibía un correo na bitácora que me gustou especialmente, non só porque a persoa que me escribiu gozara da lectura de Conexión Tubinga, senón porque se trataba dun exseminarista deses que periodicamente se reúnen cos seus excompañeiros de curso para falar sobre o divino e o humano. Digo o de divino porque estes encontros adoitan ter como tema referencial as vivencias no internado, algo que para as compañeiras de viaxe ás veces resulta algo insufrible. No seu blog recomendaba a novela os seus compañeiros de curso e mesmo debaixo mostraba fotos dos encontros gastronómicos e outras da época en que estudaran no Seminario de Lugo. Unha desas fotos é exactamente igual ás fotos de curso que faciamos nós no Seminario Maior do Divino Mestre. Resultoume especialmente agradable o seu correo porque non só me trouxo recordos simpáticos, senón que me fixo constatar que a literatura feita co corazón non é senón unha forma máis de comunicación. Ben, dicía que esa foto me trouxo recordos porque, cando miro as que aínda gardo dos meus anos de seminario, penso nas historias que hai detrás de cada un deses compañeiros que pousaron para instantánea. No fondo todos somos un libro no que se encerran unha morea de historias por contar. Algúns converteron a súa vida nunha epopea, outros nun libro de poemas, houbo quen optou polo misterio, e quen seguiu deambulando polas alturas na busqueda de Deus, e mesmo quen persiste no camiño de afanar aquilo que nunca conseguirá, como o Gregorio Olías de Xogos da Idade Tardía, que só conseguiu ser o poeta Faroni na súa propia imaxinación. Isto levoume a pensar que Conexión Tubinga é soamente unha pincelada nun cadro cheo de historias por contar.
Despois de ver o seu blog de exseminaristas entrei noutro no que promoven unha técnica virtual para aprender galego, traballo que comparte coa súa muller. Vin o video no que promocionan esta iniciativa e case sen querelo vinme establecendo comunicación cun home e unha muller duns cincuenta anos, aos que, se non escribise Conexión Tubinga non coñecería, aínda que polo momento sexa só virtualmente. Son anxo González e Vitoria Ogando. Debo decir que este encontro virtual xa forma parte da historia de Conexión Tubinga, porque un escribe unha obra, pero logo esta enriquécese coas opinións e comentarios dos lectores, ben sexan positivos ou negativos. Con todo, a bitácora do Seminarista en Lugo desde o 66 xa está ligada a Conexión Tubinga, non só virtualmente, senón tamén animicamente. Un día destes poreime co curso virtual de galego, porque teño ganas de profundar nun apartado que fai referencia ao refraneiro popular.
Hai uns días recibía un correo na bitácora que me gustou especialmente, non só porque a persoa que me escribiu gozara da lectura de Conexión Tubinga, senón porque se trataba dun exseminarista deses que periodicamente se reúnen cos seus excompañeiros de curso para falar sobre o divino e o humano. Digo o de divino porque estes encontros adoitan ter como tema referencial as vivencias no internado, algo que para as compañeiras de viaxe ás veces resulta algo insufrible. No seu blog recomendaba a novela os seus compañeiros de curso e mesmo debaixo mostraba fotos dos encontros gastronómicos e outras da época en que estudaran no Seminario de Lugo. Unha desas fotos é exactamente igual ás fotos de curso que faciamos nós no Seminario Maior do Divino Mestre. Resultoume especialmente agradable o seu correo porque non só me trouxo recordos simpáticos, senón que me fixo constatar que a literatura feita co corazón non é senón unha forma máis de comunicación. Ben, dicía que esa foto me trouxo recordos porque, cando miro as que aínda gardo dos meus anos de seminario, penso nas historias que hai detrás de cada un deses compañeiros que pousaron para instantánea. No fondo todos somos un libro no que se encerran unha morea de historias por contar. Algúns converteron a súa vida nunha epopea, outros nun libro de poemas, houbo quen optou polo misterio, e quen seguiu deambulando polas alturas na busqueda de Deus, e mesmo quen persiste no camiño de afanar aquilo que nunca conseguirá, como o Gregorio Olías de Xogos da Idade Tardía, que só conseguiu ser o poeta Faroni na súa propia imaxinación. Isto levoume a pensar que Conexión Tubinga é soamente unha pincelada nun cadro cheo de historias por contar.
Despois de ver o seu blog de exseminaristas entrei noutro no que promoven unha técnica virtual para aprender galego, traballo que comparte coa súa muller. Vin o video no que promocionan esta iniciativa e case sen querelo vinme establecendo comunicación cun home e unha muller duns cincuenta anos, aos que, se non escribise Conexión Tubinga non coñecería, aínda que polo momento sexa só virtualmente. Son anxo González e Vitoria Ogando. Debo decir que este encontro virtual xa forma parte da historia de Conexión Tubinga, porque un escribe unha obra, pero logo esta enriquécese coas opinións e comentarios dos lectores, ben sexan positivos ou negativos. Con todo, a bitácora do Seminarista en Lugo desde o 66 xa está ligada a Conexión Tubinga, non só virtualmente, senón tamén animicamente. Un día destes poreime co curso virtual de galego, porque teño ganas de profundar nun apartado que fai referencia ao refraneiro popular.
Está claro que os ex-seminatistas nos entendemos! Mira por onde aquilo de que o Seminario deixa marca é certo. Agradecidos por poñer a nosa foto!
Ningún comentario:
Publicar un comentario