Lembramos hoxe ao noso veciño poeta, o tamén seminarista Emilio do Grande de Trasar, en paz descanse; o poeta que escribía mentres gardaba as vacas no prado dos Currás. A foto é dunha libretiña súa na que escribía os poemas mentres lle botaba un ollo ás marelas.
Naceu en 1954 e publicou dous libros:
-Caminos al atardecer (1974)
-Albas da primaveira (1981)
Velaquí o poema que lle dedica a súa nai, a señora María do Grande:
Pra miña nai
Campo, xa estás solo
Ti e a alma.
Ti campo núo.
Ti alma deslumbrada
pola lus que trouxo
Consigo a alma
Ningún comentario:
Publicar un comentario